Menu
Wat jongeren allemaal doen, ondernemen en vinden van het wonen op het platteland?
Wij brengen het in beeld via deze kaart & een korte serie in het najaar. Vind hieronder alle verhalen van de jongeren uit De Wolden die we onderweg spreken over hun Passie op-en-voor het Platteland.
Wanneer ze ergens muziek hoort, móet ze dansen! Nora danst al vanaf haar 4e en kan helemaal zichzelf zijn met dans. Ze won in 2018 Wolden’s Got Talent, deed mee aan Kunstbende en geeft dansles. “Wees vooral jezelf en draag/doe wat je zelf leuk vindt” geeft ze de jonge kinderen mee tijdens het dansen.
De ruimte, rust, natuur... de Wolden is ideaal om deze hobby uit te voeren. Als je dan ook nog lekker ruim en afgelegen woont, biedt dat helemaal de mogelijkheid om te gaan voor de paardensport. Via haar opa en vader ontdekte Ine haar liefde voor paarden en sindsdien zijn paarden ook háár grote passie.
Waar veel topsporters door corona niet konden trainen, zag Gijs de voordelen van het wonen op het platteland. Hij heeft heel wat uurtjes in de ruime achtertuin in Ruinen getraind voor het boogschieten, wat hem uiteindelijk naar de Olympische Spelen van 2020 in Tokio bracht.
Jarno van Belkum uit Ruinen kruipt graag in de huid van een ander personage. Bij Rune op de Bühne kroop hij afgelopen half jaar voor het theaterstuk ‘Actie op de Redactie’ in de huid van zijn karakter: Fretje. Wij gingen langs bij de voorstelling en spraken Jarno over het theaterspelen.
Als je rond Echten een jongen met verrekijker ziet struinen door de weilanden op zoek naar weidevogels, kan het goed zijn dat het Nikolai Benning is. Al op jonge leeftijd begon zijn passie voor de natuur en hij ziet zichzelf later daarin werken.
Davey is geboren in de 20e eeuw, maar zou zich prima redden in de jaren ‘60, ‘70 of ‘80! Hij rijdt rond op zijn Italiaanse Giulietta peripoli uit 1963 draait ‘s ochtends gewoon ouderwets een lp-plaatje van BZN of Dolly Parton op zijn platenspeler. Als hij muziek hoort, móet hij dansen.
Als Wanda na schooltijd maar even een moment vrij heeft, staat ze alweer in de koeienstal om te helpen of voedt ze de lammetjes melk. Zij voelt zich helemaal thuis op de boerderij. Ook helpt ze haar moeder zo nu en dan met lessen over de oorsprong van ons voedsel het boerderijleven aan schoolklassen, die bij hen op de boerderij langskomen.
Van het rijden op haar oldtimer brommer tot het koeien melken in de avonduren bij boeren in de buurt. Roos doet wat ze leuk vindt. Ze is op het platteland en met vee opgegroeid. De liefde voor koeien zit er dan gewoon in, maar in het bijzonder voor Blonde d'aquitaines.
Woon je ook in Echten? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Manon Hessels (26) woont parttime in haar camperbusje en de andere helft op het platteland in Ruinen. Ze is altijd op zoek naar de mooiste plekken, projecten en verhalen. Haar missie is om met haar films en verhalen de wereld een beetje mooier te maken en de mensen wat dichter bij elkaar te laten brengen!
Joost stond als klein jochie al om 7.00 ‘s ochtends voor het raam om alle ronkende en ploffende oldtimers te bewonderen die op de jaarlijkse oldtimerdag door Ruinerwold reden. Nu rijdt hij in zijn eigen oldtimer rond en helpt hij elk jaar mee om deze oldtimerdag te organiseren, maar daar bleef het niet bij. Zo zette Joost ook met een paar kameraden van keet de Spekbraander een paar jaar geleden een eigen trekkerslep op poten.
Woon je ook in Oosteinde? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
“Wanneer cliënten een mooie dag hebben gehad en vrolijk zijn, is mijn dag geslaagd.” Zo staat Hilde Oetsen in haar bedrijf. Aan de reacties en stemming van de cliënten te merken, lukt dat goed. Cliënten kijken door het raam rechtstreeks de koeienstal in en kunnen via de andere kant zo de speeltuin van de IJsboerij inlopen. Dichterbij het plattelandsleven, kom je bijna niet.
Grote kans dat je op een feestje in de buurt van Ruinerwold Erik en Rick achter de draaitafel ziet staan. Deze jonge ondernemers zorgen met hun bedrijf ER-Geluidverhuur dat het een geslaagd feest wordt. De jongens voorzien locaties van licht & geluid. Ze verhuren niet alleen hun materiaal, maar staan zelf ook regelmatig achter de draaitafel. “Erik is van het lullen door de microfoon en de nummertjes. Ik draai en mix alles aan elkaar” aldus Rick.
"Imre Gol zul je niet snel uit Ruinerwold krijgen. Deze jonge ondernemer is er geboren en getogen en is een bekend gezicht in het dorp. Hij is van veel markten thuis en geen dag is hetzelfde bij hem. De ene dag legt hij een tuin aan, de andere dag bouwt hij een schuurtje en ‘s avond melkt hij bij boeren in de buurt. “Tijdens het melken van de koeien kom je op de beste ideeën” vertelt Imre. Zo ontstond ook het idee om een Carbid Academy te starten om jonge kinderen veilig carbid te leren schieten. Dat sloeg in aan als een bom."
Dat hij soms al om 02.30 in de bakkerij staat, houdt Axel niet tegen. “Ik vind bakken gewoon geweldig om te doen.” Taarten, broden, chocolade.. : niets is voor Axel te gek! Hij maakt vol passie de lekkerste b(axel)s en over een dik jaar hoopt hij in zijn eigen bakkerij achter het huis te bakken!
Woon je ook in Ruinerwold? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Sanne wist van jongs af aan al dat ze kapper wilde worden. “Ik had een koffertje met kappersspullen en m’n vader was dan altijd de pineut,” grapte ze. Als kapper en visagist zoek je naar perfecte, passende look voor iemand. Of dat nou voor langere duur is of voor een speciale dag. Iemand een schoonheidsbehandeling geven en stralend de deur uit zien lopen, geeft mij veel energie. Eenmaal begonnen aan de opleiding tot kapper, moest ze al snel noodgedwongen stoppen. “Het bleek dat ik kapperseczeem had, waardoor er werd geadviseerd te stoppen met de opleiding” Dat viel rauw op haar dak.
“Ik word boer.” Dat was voor Mike eigenlijk van kleins af aan al duidelijk. Hij is zo’n beetje opgegroeid tussen de koeien en op de vraag of hij de boerderij zou willen overnemen, kwam een overduidelijke: “ja”. Hij is nu dan ook al actief binnen het familiebedrijf en kwam in 2021 met het idee om een melktap te gaan openen.
Van schilderen tot fotograferen en van fantaseren tot… het schrijven van een echt boek! Merel Wolfkamp kent het woord vervelen niet. Ze duikt van het ene project in het andere en zo ontstond haar plan om een tweede boek te schrijven. Haar boek ‘Geen woorden meer’ verscheen begin 2020 en werd zelfs door de lezers verkozen tot het beste young adult boek van 2020 binnen de uitgeverij Boekscout!
De een gebruikt een keet om met vrienden in te feesten, de ander… als atelier! Dit laatste deed Maud een paar jaar geleden toen ze verder wilde gaan met haar nieuwe hobby: keramiek. Een oven, draaitafel, grote pakken klei en zo kwam er steeds meer bij, waardoor een eigen atelier wel op zijn plaats viel. Die keet in onze achtertuin stond er al jaren en ineens zag ik daar een atelier in.”
Het inrichten van je huis. De één moet er niet aan denken, maar voor Hanna is het echt haar passie! Van kleins af aan is ze bezig met het interieur. Ze verplaatste als kind al graag alle meubels in haar slaapkamer & zo ontstond langzaam haar passie voor interieurinrichting.
Woon je ook in Koekange? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Timo (21) heeft al op jonge leeftijd al gemerkt dat hij ondernemen wat voor hem is. In mijn passie voor het bouwen van websites kan ik vooral mijn creativiteit kwijt. “Ik ben Omit Design gestart omdat ik merkte dat veel ondernemers in de regio verouderde en niet goed leesbare websites hebben. Dit kan ik makkelijk én zeer betaalbaar oplossen.
Van de bökkers tot aan Johny cash, ze zijn van alle markten thuis! De Pieperts vertegenwoordigen met volle enthousiasme De Wijk in de serie. “Ja de wieker vlag moest wel worden gehesen!” Waar anderen in coronatijd met de pakken neer gingen zitten, begonnen Bram, Justin, Thomas & Jurgen in de zomer van 2021 met een bandje; De Pieperts.
In De Wijk is het niet te missen. Midden in het centrum en toch wel dé eye-cather voor het dorp: De Wieker Meule. Maar zonder mankracht, geen molen. Hoe een molen in zijn werk gaat & wat er allemaal bij komt kijken? Coen weet er echt alles van! Regelmatig helpt hij Erwin in de Wieker Meule om de kneepjes van het vak te leren.
Julia Dekker (20) wilde iets out of the box doen en begon met modellenwerk. “Als ik zeg dat ik model ben, wordt ik vaak meteen in een hokje geplaatst als meisje-meisje, maar ik houd eigenlijk net zoveel van gamen, bouwen en creatief bezig zijn."
Vera Vos (22) zaaide het zaadje voor dit creatieve- en maatschappelijke project. "Van jongs af aan ben ik al van alles aan het creëren, organiseren en maken. Ik verzin eigenlijk altijd ideeën en bedenk hoe ik dit VORM & KLEUR kan geven. Samen met anderen iets creëren, geeft mij energie.
Woon je ook in De Wijk? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Kim Kloppenberg (18) is van jongs af aan opgegroeid in een familie vol muzikaliteit. Ze zingt al van jongs af aan, trad op bij het huiskamerfestival in Zuidwolde en schrijft ook haar eigen liedjes! Zo gaat ze samen met haar broer Chris (gitaar) de enige echte track voor de serie van Passie op het Platteland maken!
Als je in Zuidwolde langs het pluimveebedrijf loopt, gerund door Ymke, Frank & Thom, zou het kunnen dat je af en toe iemand door de voortuin ziet klimmen of zwaaien. Ymke en Thom bouwde namelijk een eigen survivalbaan in de voortuin. Zo kunnen ze thuis de sport survivalrun, waar ze beiden helemaal voor gaan, uitoefenen.
Jet (19) is geboren op het platteland in Echten en nu woonachtig op een prachtige plek in Zuidwolde, op hun eigen Stal Astriduhof! Van jongs af aan al het liefst buiten op het land te vinden tussen weilanden en de paarden. Ze ontdekte haar liefde voor de ijslanders en voor de ambacht van een hoefsmid.
Chris (16) hoeft maar z’n gitaar bij de hand te hebben en hij pingelt erop los. En daar kan hij wat van! Druk bezig met zijn examens en tussendoor pakt hij zijn gitaar erbij om samen met zijn zus (singesongwriter) de enige echte track voor de serie van Passie op het Platteland te maken!
Lobke Klein is de dochter van de eigenaar van muziekschool Klein in Zuidwolde, dus de passie voor muziek is er met de paplepel ingegoten. Samen met Nico Boertien, Lars Gortemaker en Frank Hulst speelt ze in een band, genaamd Brad Rooster. Alle vier de bandleden komen uit gemeente de Wolden en zijn het unaniem eens dat ze het heerlijk vinden om op het platteland te wonen.
Vraag Ryan naar de artiest van een nummer en hij zal het je waarschijnlijk meteen kunnen vertellen. Van jongs af aan is Ryan al geïnteresseerd in muziek en heeft een schat aan kennis over artiesten en nummers. Van het een kwam het ander en nu is Ryan alweer vijf jaar lang elke woensdagavond te horen op DNO Radio.
Woon je ook in Zuidwolde? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Julia (22) is een creatieve alleskunner en helpt ze om het project een beetje extra vorm en verf te geven. Samen met Vera maakt ze overal en nergens muurschilderingen en staat ze altijd open voor nieuwe dingen, want niets is te gek toch!?
Woon je ook in Veeningen? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Als je via Ansen naar de Anserdennen rijdt, zal het je vast al een keer zijn opgevallen: een stapel boomstammen, beton, en andere willekeurige voorwerpen midden in het veld. Dit is de trainingslocatie van professioneel sporter Daan Boverhof uit Ansen, waar hij traint voor zijn sport bike trial.
Woon je ook in Ansen? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
“Wat kun je met een shetlander?” Die vraag stelde Nicole van der Veen (25) uit Fort zich, nadat ze als paarden- en dierenliefhebber via vrienden een shetlander kreeg. Nicole was twaalf/dertien jaar, toen ze haar passie voor shetlanders ontdekte. Via vrienden werd haar een shetlander aangeboden en gelukkig was er thuis voldoende ruimte, waardoor ze het dier met veel plezier overnam.
Woon je ook in Fort? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
“Ben jij dat meisje van het bmx’en?” krijgt Manon Veenstra wel vaker te horen wanneer ze thuis in Kerkenveld aan het sporten is. Ja dat is Manon! De zijwieltjes waren nog maar net van de fiets, toen Manon al op een bmx-fiets zat. Op haar 6e stond ze al op het WK in Nederland en een jaar later op het WK in Parijs stond ze met een tweede plaats op het podium. Toen begon “de gekkigheid” aldus vader Veenstra.
Als je bij Rick in Kerkenveld het erf op rijdt, zie je tussen de koeienstallen van zijn ouders ook een vrij nieuwe stal staan: Stal Logtenberg. Eigenlijk wilde Rick melkveehouder worden, maar hij verloor zich in de paardensport. Hij begon zo zijn eigen Stal, waar hij jonge paarden traint, zadelmak maakt en opleidt. “Eigenlijk is het een uit de hand gelopen hobby.”
Woon je ook in Kerkenveld? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Woon je ook in Alteveer? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Misschien heb je haar wel eens gespot zonder dat je het doorhad, want Dana duikt zo nu en dan in de rol van een ander karakter. Zo kon je haar hebben gezien in het stuk van Mina Koes in De Wolden als… het levende standbeeld. Dana ontdekte haar passie voor theater en muziek en droomt ervan om ervan om ooit in haar favoriete musical 'Belle en het beest' te spelen.
Een groep van zo’n 8 kameraden uit Linde en omliggende dorpjes begonnen zo’n 14 jaar geleden met een klein feestje in de keet. Het Beunhazenteam noemden ze zichzelf. Bij de keet kwam later een extra tent bij & nu in 2023 organiseerden ze een groot schuurfeest met zo’n 1600 feestgangers over het hele weekend.
Een camera, paarden en een mooi landschap. Dan kan Maaike’s dag bijna niet meer stuk. Maaike is opgegroeid in Linde, waar je rondom haar huis bijna niets anders ziet dan weilanden en natuur. Haar interesse ligt dan ook bij landschapsfotografie. “Met fotografie kun je de mooiste momenten voor altijd vastleggen.”
Woon je ook in Linde? Heb je een passie, leuke hobby, onderneming of verhaal hier op het platteland? Of ken je misschien iemand? Deel het met ons!
Wanneer ze ergens muziek hoort, móet ze dansen! Nora danst al vanaf haar 4e en kan helemaal zichzelf zijn met dans. Ze won in 2018 Wolden’s Got Talent, deed mee aan Kunstbende en geeft dansles. “Wees vooral jezelf en draag/doe wat je zelf leuk vindt” geeft ze de jonge kinderen mee tijdens het dansen.
Nora ‘t Hart (15) woont op een prachtige plek in Ruinen, waar ze de ruimte heeft om… te dansen! Vanaf haar 4e begon Nora met ballet in Delft, wat overging naar streetdance en uiteindelijk kwam ze bij hiphop wat ze nog steeds doet. Als ze thuiskomt van school, gaat de muziek meteen aan en danst ze elke dag wel een uurtje. Het is een uitlaatklep voor mij. Ze volgt lessen in Hoogeveen, waar ze veel inspiratie en energie krijgt door haar grote passie te delen met andere dansers. We stimuleren elkaar om door te gaan met dans, maar vooral ook je eigen dansstijl te ontwikkelen en jezelf te zijn.
Dit is wat Nora zelf heeft meegekregen in de jaren dat ze danst met de groep en dit wil ze dan ook meegeven tijdens de danslessen die zij geeft aan jongere kinderen.
“Als iemand onzeker is over zijn of haar uiterlijk of kleding, probeer ik vooral mee te geven dat niets gek is en je vooral moet dragen wat je zelf mooi vindt. Zo is ook het idee begonnen om samen met mijn vriendin Lieke ook een webshop op te starten, die vanaf begin juni dit jaar online is gegaan.
Binnen onze webshop willen we vooral nét even andere items aanbieden en hiermee ook de stap te verkleinen om andere dingen te dragen. Wanneer iemand in Amsterdam loopt met een knalroze jas zou het bijna niet opvallen, terwijl je hier wel worden aangekeken. Opvallen is ook helemaal niet erg, maar laat iemand dan wel gewoon zonder reactie dragen wat hij of zij mooi vindt. Onze missie: “Laat iedereen gewoon zichzelf zijn!”
In Drenthe missen we soms een beetje de uitdaging en de variatie in uitstraling & kleding. Het is soms wat eentonig hier, waardoor mensen zich ook minder snel wél uitdagend of uniek durven te kleden. Met nl_collections willen we een opstart maken voor een hippe webshop waar we net even andere items voor gaan inkopen. Dit kunnen van regenboogtassen tot sieraden voor jongens gaan, alles kan. Ook zouden we het leuk vinden wanneer jongeren met ons contact opnemen voor ideeën of items die ze wel graag in de nieuwe collectie zouden willen. Na haar VMBO opleiding zou ze ook heel graag iets willen gaan doen richting mode design.
De ruimte, rust, natuur… de Wolden is ideaal om deze hobby uit te voeren. Als je dan ook nog lekker ruim en afgelegen woont, biedt dat helemaal de mogelijkheid om te gaan voor de paardensport. Via haar opa en vader ontdekte Ine haar liefde voor paarden en sindsdien zijn paarden ook háár grote passie.
De Wolden staat bij velen bekend om de paardensport. Er zijn heel wat paardenliefhebbers en ook worden er jaarlijks grote wedstrijden in de gemeente georganiseerd, zoals het concours Hippique De Wolden in Veeningen en het Pinkster concours Hippique in De Wijk. “Dat is nog eens wat dichterbij huis dan een wedstrijdje in Brabant.” lacht Ine’s vader. Hij gaat met veel plezier mee naar concoursen door het hele land. Ine heeft de liefde voor de paardensport dus niet van een vreemde. Dat er thuis in Ruinen plek voor de paarden moest komen, was dan ook geen probleem.
Op het erf thuis traint Ine zo’n 4 keer per week op haar 2 paarden Jillz en Noklahoma.
“Jillz rijd ik nu sinds 2018. Op vierjarige leeftijd kwam ze bij ons en kende toen nog helemaal niets.” vertelt Ine. Inmiddels springt ze met Jillz nu in klasse Z (1.30 meter). Noklahoma heeft ze sinds 2020 en is nu sinds augustus dit jaar onder het zadel.
Op tienjarige leeftijd werd Ine voor het eerst Drents kampioen met haar A-pony Picka. De titel van Drents kampioen heeft ze in de jaren daarna in verschillende klassen nog 4 keer op haar naam gekregen. “Natuurlijk is er het streven om een foutloze proef te rijden en in een steeds hogere klasse te komen, maar daarnaast geniet ik gewoon heel erg van de sport. Jilzz heb ik van jongs af aan opgeleid tot waar we nu samen staan. De band die je met een paard hebt is heel mooi. Een van de mooiste wedstrijden waren toch wel de Nederlandse Kampioenschappen, waar ik met een pony twee keer op de vijfde plaats eindigde.”
“Opa had in de buurt een schuur met stukje land, waar hij schapen hield. Mijn vader kreeg toen de mogelijkheid om daar de paarden te stallen en later ik de pony’s. In Ruinen heb je de paardrijvereniging De Vrederuiters zitten, waar ik al jong bij aansloot en nog steeds bij zit. Het leuke aan zo’n vereniging is dat je met allemaal paardenliefhebbers je passie kan delen. Er zitten nog best wat jongeren bij de club. Als je eenmaal aan de paardensport verknocht bent, stop je er denk ik niet zo snel mee. Met een groepje rondom Ruinen maken we zo nu en dan lekker een bosrit, want dat kan hier in de omgeving perfect.”
“Wanneer ik in de stad zou zijn opgegroeid, betwijfel ik of ik in de paardensport zou zijn gerold. Daarom geniet ik van de mogelijkheden die het platteland te bieden heeft. Ik ben toch wel echt een dorpsmeisje en vind het wonen in een dorp heel fijn. Je kent elkaar en dat maakt het vertrouwd. Momenteel woon ik samen met mijn vriend in Ruinerwold. Het is fijn zo’n eigen plekje te hebben. Als je eenmaal de binding met de omgeving vanuit huis hebt meegekregen, dan blijf je wel graag in de buurt wonen.”
Waar veel topsporters door corona niet konden trainen, zag Gijs de voordelen van het wonen op het platteland. Hij heeft heel wat uurtjes in de ruime achtertuin in Ruinen getraind voor het boogschieten, wat hem uiteindelijk naar de Olympische Spelen van 2020 in Tokio bracht.
Gijs is opgegroeid op een idyllisch plekje in Ruinen met een achtertuin van ruim 70 meter lang vol (fruit)bomen, gras, planten en Drentse heideschapen die hier rond grazen. Hier ligt de grondslag van zijn topsportcarrière tot boogschutter. “Ik ben nog van de generatie die elke dag buiten speelde. ” grapte Gijs. “Vanuit Ruinen ben je zo in de natuur en dat waardeer ik ook zo aan het platteland. Ik heb het gevoel dat je in Drenthe nog echt op avontuur kunt en zélf van alles kunt ontdekken. Boomhutten bouwen, op avontuur gaan in de natuur en… pijl en boog schieten.”
“Het begon met het schieten van zuignappijltjes op een boom in de tuin. Hierna volgde een echte pijl en boog en zo legde ik de lat steeds wat hoger. Ik heb mezelf het boogschieten aangeleerd en trainde vanaf mijn 12e tot en met mijn 16e in de achtertuin. Één keer per week ging ik naar les, maar verder was ik altijd aan het trainen in de tuin. Zomer en winter, in de sneeuw en de regen, ik trainde gewoon door. Als ik hiernaar terugkijk, ben ik hierdoor denk ik juist wel sterk en gedreven geworden.
Vanaf mijn 16e kwam ik in de jeugdselecties van de club in Steenwijk. Deze club is aangesloten bij de Nederlandse handboogclub, waardoor alles vanaf dat moment heel snel ging. Op mijn 18e belandde in de Nederlandse handboogclub en 2 jaar later stond ik op de Olympische Spelen in Tokio in 2020. Ik besef het soms zelf ook nog niet helemaal.”
Op de vraag hoe Gijs in 2 jaar op de Olympische Spelen in Tokio belandde, antwoordde hij lachend: “Gewoon heel heel veel trainen en je best doen. Het was ook nog helemaal niet het plan, maar tijdens de lockdown-periode gingen alle trainingen in het sportcentrum van Papendal niet door en nam ik mezelf voor om gewoon héél hard te gaan trainen thuis in Ruinen. Hier kon ik namelijk ongestoord uren maken en zag ik mogelijkheden om in een korte periode mijn niveau nog wat verder omhoog te halen. Uiteindelijk heb ik hierdoor beter gepresteerd bij de kwalificaties en kon ik tóch als derde man mee naar Tokio.”
De beleving op de spelen kan ik eigenlijk niet in woorden uitleggen, want het is zo groots en bijzonder allemaal. We werden uiteindelijk net 4e, wat natuurlijk een hele pijnlijke plaats is. Zoals mijn coach zegt; “de donkerste kant van de sport is de linkerkant.” “Dit stimuleert dan nóg meer om voor nu weer volop te gaan trainen en ons over 3 jaar hopelijk weer te kwalificeren om in 2024 voor een podiumplek te gaan.”
Gijs woont nu doordeweeks op sportcentrum Papendal om de hele week te kunnen trainen voor het boogschieten en wil naast zijn sportcarriere ook milieu en natuurwetenschappen gaan studeren aan de open universiteit. “De natuur is voor mij heel belangrijk en daarom waardeer ik Drenthe ook zo erg. Vanuit Ruinen fiets je zo de natuurgebieden in. Daarom reis ik met alle plezier elk weekend weer terug naar Ruinen.”
Er komt nog één andere jongen uit Noord Nederland in onze ploeg, waardoor wij Noord-Nederland een beetje vertegenwoordigen. Ze noemen mij ook wel “de schapenboer uit Drenthe” in het boogschutters team op Papendal. Ik ben er eigenlijk wel trots dat ik uit Drenthe kom en stiekem zijn ze allemaal wel jaloers denk ik. In de corona-periode nodigde ik mijn vrienden van de ploeg ook uit om naar Ruinen te komen. In de tuin hebben mijn ouders een tipi staan en hier heb ik in de schuur en de tuin de boogschieten staan, waardoor we hier in alle rust konden trainen. Na de tijd gooiden we de bbq aan en zaten we buiten te chillen met de zonsondergang voor ons.
“Dit is wel echt heel mooi wonen op het platteland”, kreeg ik dan terug .
Jarno van Belkum uit Ruinen kruipt graag in de huid van een ander personage. Bij Rune op de Bühne kroop hij afgelopen half jaar voor het theaterstuk ‘Actie op de Redactie’ in de huid van zijn karakter: Fretje. Wij gingen langs bij de voorstelling en spraken Jarno over het theaterspelen.
Jarno speelt dit jaar voor het eerst mee bij Rune op de Bühne, maar al tijdens corona-periode is Jarno al in aanraking gekomen met de theatergroep. Hij deed mee bij het openluchtspel in Ruinen & vond dit zo leuk dat hij door is gegaan.
Het komt niet uit de lucht vallen dat Jarno theater speelt. Zijn moeder speelt ook theater en toen hij jonger was bezocht hij vaak al de toneelstukken. Nu staat hij samen met zijn moeder op het podium. Het is hem dus wel met de paplepel ingegoten. Op de lagere school deed hij ook altijd graag mee aan de schoolmusical.
Jarno is geboren en getogen in Ruinen en is zeker van plan om in Ruinen te blijven. Hij studeert voor leraar basisonderwijs en dat is eigenlijk elke dag “acteren” vertelde Jarno.
Natuurlijk wil Jarno de kinderen ook het een en ander meegeven over theater en acteren. Hij helpt mee met de eindmusical van groep 8 & geeft dan iedereen graag de nodige tips en tricks. Wie weet rollen hier nog meer toekomstige acteurs uit, dat zou Jarno natuurlijk helemaal te gek vinden. Waarom theaterspelen zo tof is? Jarno vertelt het in de video!
Na de voorstellingen eind Januari is er maar een korte pauze voor Jarno en de hele theatergroep van Rune op de Bühne, want de volgende voorstelling staat alweer op de planning. We zijn benieuwd welk personage hij dan gaat spelen!
www.facebook.com/RuneOpDeBuhne/
Als je rond Echten een jongen met verrekijker ziet struinen door de weilanden op zoek naar weidevogels, kan het goed zijn dat het Nikolai Benning is. Al op jonge leeftijd begon zijn passie voor de natuur en hij ziet zichzelf later daarin werken.
Nikolai (16) groeide op op een boerderij waar hij altijd al bezig met de natuur. Vroeger werd hij ook gevraagd om te helpen met het snoeien van takken en te helpen rondom het erf. Van het een kwam het ander en zo werd Nikolai beheerder van een stuk land waar hij de weidevogels monitort. “De natuur is gewoon supergaaf en daar wilde ik graag wat aan bijdragen. Zo kwam ik contact met de weidevogelvereniging, waar iedereen een eigen stuk grond beheert om hier af en toe eens een ronde te doen om nesten te checken.”
Om te kijken hoe het gaat met de populatie van bepaalde vogelsoorten, worden ze jaarlijks geteld. Nikolai doet dit op de weilanden van zijn vader en de omliggende weilanden. Systematisch loopt hij de weilanden af en telt wat hij tegenkomt.
“Wanneer boeren gaan maaien, kost het extra tijd om eerst je hele land nog eens over te gaan om de nesten af te bakenen. Ik beheer zo een stuk grond om dit voor hen te checken. Je kunt de nesten soms heel lastig vinden, doordat de vogel deze helemaal verstopt in het hoge gras.” aldus Nikolai.
“Ik deed de richting bos-en natuurbeheer binnen vmbo en daarvoor heb ik een half jaar stage gelopen bij de schaapsherder in Dwingeloo, wat ik heel leuk vond. De rust, ruimte, het buiten zijn en met de dieren zijn. Dat zou ik later wel willen doen!” Nikolai heeft momenteel examens gedaan en gaat volgend jaar de opleiding Natuur en Recreatie volgen op het MBO Terra in Meppel. Daarnaast werkt hij bij de biologische, dynamische zorgboerderij de Naoberhoeve in Echten, waar hij altijd buiten bezig kan zijn.
“Ik ben wel de jongste binnen de weidevogelvereniging. Ik denk dat veel jongeren hier toch niet zo snel met in aanraking komen. In Echten heb ik niet echt vrienden waar ik mijn passie voor de natuur mee deel. Op mijn studie natuurlijk wel, want daar heeft iedereen dezelfde passie!”
“Als ik fiets of loop, kijk ik eigenlijk altijd wel met een hele andere blik naar de natuur. Ik zie hoe de natuur is ontstaan, zoals bijvoorbeeld het stukje op de Dwingeler hei. Je ziet daar kavels met beekjes ertussen, wat vroeger door de ijskappen is ontstaan.”
“Ik voel me veel vrijer op het platteland. Je hebt letterlijk veel meer ruimte om gewoon te doen waar je zin in hebt, zonder dat er altijd op je wordt gelet. Hier verveel ik me eigenlijk nooit. Er zijn misschien wel minder activiteiten, maar met vrienden verzin ik zelf wel van alles om te doen.”
“Brommers kieken”, dat kun je hier wel op het platteland. De ene brommer nog mooier dan de andere, maar je zult de brommer van Davey Pollitt niet zo snel missen. Davey (18) rijdt op zijn Italiaanse Giulietta peripoli uit 1963. Davey is geboren in de 20e eeuw, maar zou zich prima redden in de jaren ‘60, ‘70 of ‘80! Hij is bezeten door alles wat met muziek te maken heeft en dan vooral de hits van vroeger. Via spotify? Zeker niet. Davey draait ‘s ochtends gewoon ouderwets een lp-plaatje van BZN of Dolly Parton op zijn platenspeler.
“Alles van vroeger heeft gewoon veel meer charme.”
Het begon met oude puchjes die hij opknapte, waarna hij zich helemaal verloor de italiaanse oldtimer brommer uit 1963. “Als er iets kapot gaat aan zo’n brommer is het even goed nadenken en uitvogelen, want in de jaren 60 was er natuurlijk nog geen internet. Dat maakt het ook juist zo mooi om het allemaal zelf te doen.”
Zo af en toe moet er natuurlijk even een stukje worden getourd! Zo’n oude brommer valt wel op, waardoor Davey onderweg vaak aanspraak krijgt. “Ik vind dat hartstikke leuk! Zo gaat dat in het dorp en op het platteland. Als ik mijn brommer dan niet aan de praat krijg, hoor ik een buur al roepen ‘of krijg je hem niet aan de praat?’. Dan komt hij eens kijken en ben je als buren veel meer met elkaar betrokken.”
“Die gemoedelijkheid vind je ook bij ons in de keet in Echten en in het dorp. We bouwen samen feesten of bouwen een wagen voor de optocht. In de keet draaien we ook veel muziek en delen we nieuwe ontdekte nummertjes en platen, want ook daar draaien we op een platenspeler. Het is een vak om de beste plaatjes via internet te scoren. Van Duitsche schlagers, naar BZN of van oude rock; zoals guns’ n roses en metallica.
Het geluid uit zo’n platenspeler is 100 x warmer dan uit een boxje vindt Davey.
"Muziek betekent veel voor mij en ik kan ook echt niet stilzitten als ik bijvoorbeeld jazz, swing of disco-muziek hoor. Dan moet ik gewoon dansen."
Ik ben gestart op de theater- en dans opleiding, waar ik veel verschillende dansvormen heb geleerd. Zo leerden we op het nummer van ‘Signorita’ de tango-dans, dus wanneer deze dan op een feest wordt gedraaid, kan ik het niet laten om die moves te doen. Soms wordt je dan gespot. Davey werd via via gevraagd om een kleine rol te spelen in het theaterspektakel Jumping Jack op het terrein van de TT in Assen. Een combinatie van motoren, muziek en theater. Wat wil je nog meer!”, aldus Davey.
“Theater heb ik wel wat gemist hier in de omgeving, want de lokale theatergroepen zijn vaak niet helemaal mijn stijl. Ik heb dat echter niet als een belemmering ervaren, want ik zeg altijd: ‘’acteren kun je eigenlijk altijd en overal oefenen en doen.’ Vraag dat maar aan Arjan van het restaurant Boszicht.”
Als Wanda na schooltijd maar even een moment vrij heeft, staat ze alweer in de koeienstal om te helpen of voedt ze de lammetjes melk. Zij voelt zich helemaal thuis op de boerderij. Ook helpt ze haar moeder zo nu en dan met lessen over de oorsprong van ons voedsel het boerderijleven aan schoolklassen, die bij hen op de boerderij langskomen.
Wanda is natuurlijk zelf opgegroeid op de boerderij dus kan antwoord geven op heel veel vragen! “Je merkt dat sommige kinderen nog nooit op een boerderij zijn geweest en enkelen zelfs niet wisten dat melk uit een koe komt. We staan soms wel erg ver weg van ons voedsel.” Wanda vertelt dat ze met de kinderen ook zuivel spelletjes doen, zoals ‘proef wat je eet’. Dan laten we ze allerlei soorten zuivel proeven.
Van het rijden op haar oldtimer brommer tot het koeien melken in de avonduren bij boeren in de buurt. Roos doet wat ze leuk vindt. Ze is op het platteland en met vee opgegroeid. De liefde voor koeien zit er dan gewoon in, maar in het bijzonder voor Blonde d’aquitaines.
“Wat ik zo mooi vind aan blonde d’aquitaines? Van jongs af aan hadden we deze koeien thuis, dus dan ga je van dit ras houden. Qua uiterlijk lijken ze, vanwege hun bouw en spieren, wel een hele stevig en stoere koe, maar het zijn echt wel knuffelkoeien. Ik heb nu 2 dames thuis staan. Madeliefje is inmiddels al 6 en Nimleness (noem haar Nimmie) is 3 jaar. Met Madeliefje heb ik echt zien opgroeien en met haar ging ik als kalf ook naar keuringen.
Als klein meisje ging ik eigenlijk altijd al mee naar keuringen, waardoor je helemaal in dat wereldje komt. De mensen die daar allemaal komen, ken je op een gegeven moment en dat maakt zo’n dag gewoon heel gezellig. Je deelt allemaal die passie voor blonde d’aquitaines. Iedereen vergelijkt zijn/haar koeien met elkaar en je weet waar je het over hebt. De een heeft weer mooiere horens, de andere een mooiere vacht-kleur of stand van de poten. Je zorgt ervoor dmv voeding dat je koe een gezond gewicht heeft. Het gewicht van dit ras kan echt wel oplopen tot 1100 kilo bij een koe en 1500 kilo bij een stier.
Rick traint in zijn stal paarden in alle soorten en maten: "Je kijkt per training wat het paard nodig heeft, want geen een paard is hetzelfde. Je moet ze allemaal anders benaderen. Ik heb nu 12 jonge paarden op stal staan en elk paard krijgt een eigen trainingsschema. Dat maakt het werk ook zo afwisselend.”
Ik wil hoe-dan-ook altijd wel iets met koeien blijven doen. Het blijft een grote hobby, maar mocht ik er mijn werk van kunnen maken, is dat natuurlijk helemaal super.
Zo’n 1,5 jaar geleden ben ik begonnen met het melken bij boeren in de buurt. Inmiddels melk ik 4 avonden in de melkstal bij 3 verschillende bedrijven. Als er nog een avond bij zal komen, vind ik dat alleen maar leuk. Op elk bedrijf wordt weer anders gemolken en dat maakt het juist ook zo leuk om bij verschillende bedrijven te kunnen werken. De ene boer heeft een carousel binnenmelker 24 stands, de andere een 2×12 rapid-exit en één heeft een 2×6 melkstal. Thuis heb ik natuurlijk ook koeien en ben bezig met fokkerij, dus aan alle kanten leer ik van alles over de veehouderij.
Toch koos Roos er na de middelbare school niet rechtstreeks voor om te beginnen aan de melkveehouderij opleiding. Momenteel volgt ze namelijk de opleiding paraveterinair op Terra in Meppel.
“Ik zag dit als een hele handige opstart-opleiding om later de veehouderij in te gaan. Als ik later zelf bijvoorbeeld wil gaan insemineren heb ik gewoon heel veel kennis over de binnenkant van een koe. Dan weet ik hoe alles in elkaar steekt, maar heb ik ook kennis hoe ik koeien (of andere dieren) kan behandelen wanneer ze niet fit zijn. Met deze opleiding kan ik, mocht ik dat willen, ook nog wel een hele andere kant op.
Mijn ultieme droom? Daar ben ik nog niet helemaal over uit, maar natuurlijk ga ik verder met vee (koeien, geiten, kippen en varkens). In welke vorm dat zal zijn, dat gaan we zien. Eerst wil ik nog allerlei ervaring op doen. Zo wil ik na mijn opleiding eerst naar het buitenland (bijvoorbeeld Nieuw-Zeeland of Canada) gaan om daar te werken op een boerderij.
Samen met Davey Pollitt is Roos ook te zien in aflevering 2 van Passie op het Platteland.
Manon Hessels, 26, woont parttime in haar camperbusje en de andere helft in een boerderij op het platteland in Ruinen. Samen met Vera & Mascha is ze een van de kartrekkers van het project!
Wat doet Manon?
Ik maak films, documentaires, foto’s, maar ben eigenlijk een allesdoener! Met mijn afstudeer documentaire ‘Een Steen op de Hei’, over rouw in de puberteit, won ik in 2018 ‘Zwolse Beste’. Wat een verassing! Deze documentaire is onder andere vertoond op de website van de EO.
Passie voor het platteland?
Hier heb ik de ruimte om vrij te kunnen te kunnen bouwen op het erf, te bewegen en te kunnen tuinieren. De fysieke ruimte van het platteland, geeft me de spreekwoordelijke ruimte om te doen wat ik leuk vind. En ik vind nogal wat leuk! Van bouwen en tuinieren tot aan nieuwe mensen leren kennen, buiten zijn, koffie zetten, wandelen, reizen en natuurlijk filmen!
Ik ben altijd op zoek naar de mooiste plekken, projecten en verhalen. Mijn missie is om met mijn films en verhalen de wereld een beetje mooier te maken en de mensen wat dichter bij elkaar te laten brengen!
Manon doet mee aan het project Passie voor het Platteland!
Ik houd wel van een beetje alternatief of wat meer avontuur, dus soms mis ik wel een stevige alternatieve cultuur op het platteland. Daar is denk ik hier ook niet echt een draagvlak voor, maar er woont zeker ook een hele diverse groep op het platteland! Dat gaan we laten zien! Met het project proberen we de no nonsense cultuur van Drenthe/het platteland een beetje te doorbreken en jongeren in de schijnwerpers zetten.
Wat Manon allemaal maakt?
manonmaakt.nl
Joost stond als klein jochie al om 7.00 ‘s ochtends voor het raam om alle ronkende en ploffende oldtimers te bewonderen die op de jaarlijkse oldtimerdag door Ruinerwold reden. Nu rijdt hij in zijn eigen oldtimer rond en helpt hij elk jaar mee om deze oldtimerdag te organiseren, maar daar bleef het niet bij. Zo zette Joost ook met een paar kameraden van keet de Spekbraander een paar jaar geleden een eigen trekkerslep op poten.
“Zo zorg je voor wat reuring in het dorp toch. Ik vind het wel belangrijk dat het dorp actief blijft en wanneer je in het dorp iets wilt organiseren, staan er zo 30 vrijwilligers op de stoep. Dat is Ruinerwold”.
“In 2018 werd ik gevraagd om in het bestuur van de oldtimerdag van Ruinerwold te komen en zodoende ben ik erbij gekomen. In het algemeen heb ik gewoon iets met oudere spullen, want daar zit gewoon veel meer sfeer en verhaal in. Als ik oude meubels, oud gereedschap of oude voertuigen tegenkom, dan zou ik het allemaal wel willen inslaan, maar het moet natuurlijk thuis ook geen museum worden. Mijn vader zegt zo af en toe wel eens: “Joost, wat moet je toch met al die oude spullen?”, maar ik vind de charme en de stijl gewoon mooi.
Samen met mijn pa wilden we altijd al eens een eigen oldtimer aanschaffen en zo kwam de Chevrolet Impala op ons pad. Deze auto is eigenlijk op-en-top fout, maar dat vind ik er dan ook weer zo mooi aan. De buitenkant heeft een heel braaf kleurtje, maar vanbinnen is hij knalrood.”
Vanuit het hele land komen er oldtimerliefhebbers en natuurlijk is ook heel Ruinerwold in rep en roer. Van brommers tot vrachtwagens en van legervoertuigen tot auto’s: het komt allemaal langs.
“Het is een dag waar je het hele jaar naar uitkijkt en waar heel wat vrijwilligers rondom Ruinerwold bij betrokken zijn. De organisatie is redelijk gevarieerd, maar het is natuurlijk belangrijk dat er ook jongeren bij aansluiten. Het mooie aan deze oldtimerdag vind ik dat het van generatie op generatie wordt doorgegeven, zodat het in stand blijft.”
Zo’n evenement zorg voor wat reuring in het dorp en voor verbinding onder dorpsbewoners. Hetzelfde geldt voor de trekkerslep, welke wij in 2018 als Stichting Keet de Spekbraander op poten zetten. We bezochten ergens in Noord-Drenthe een kleine trekkerslep en toen dachten we: “zoiets kunnen wij ook wel gaan organiseren”.
De vrienden komen elk weekend wel bij elkaar in de keet en kennen elkaar vanuit het dorp. “De keet is gewoon een mooie plek om samen te komen. Je worstelt er toch wel mee als je een week niet bij je kameraden bent geweest. Ik hecht er wel waarde aan dat je in de buurt met zo’n hele groep elk weekend samenkomt. Je weet wat je aan elkaar hebt, omdat je vaak hetzelfde slag jongens bij elkaar hebt.”
Keet ‘De Spekbraanders’ begon ooit met een stacaravan, maar die viel langzaamaan uit elkaar. Toen kwam er elders een grotere keet te koop en die staat nu alweer een paar jaar in Ruinerwold. “We hebben een mooi plekje achter de Karstenhoeve en op het land erachter organiseren we de trekkerslep. Hierbij gaat het erom dat je de sleepwagen met een bepaald gewicht die achter de trekker hangt zo ver mogelijk moet trekken. De trekker die de sleepwagen het verst weet te trekken, wint.
“In het eerste jaar kwam er zo’n 400 tot 500 man publiek op af. We houden het graag ook gewoon wat kleinschalig, zodat het behapbaar blijft en iedereen een rustige en mooie dag heeft. Het is mooi om te zien hoeveel vrijwilligers zich elk jaar weer inzetten en we hopen dat we het in de toekomst, als corona het toelaat, ook weer zo kunnen organiseren.”
“Wanneer cliënten een mooie dag hebben gehad en vrolijk zijn, is mijn dag geslaagd.”
Zo staat Hilde Oetsen in haar bedrijf. Aan de reacties en stemming van de cliënten te merken, lukt dat goed. Bijna 2 jaar geleden begon Hilde haar eigen dagbesteding opvang bij locatie de IJsboerderij in Ruinerwold. Hier heeft ze een ruimte waar haar cliënten door het raam rechtstreeks de koeienstal inkijken, en via de andere kant zo de speeltuin van de IJsboerij in kunnen lopen. Dichterbij het plattelandsleven, kom je bijna niet.
Hilde is opgegroeid in De Wijk en woont nu in Oosteinde, waardoor haar roots zeker wel op het platteland liggen. Ze voelt zich hier thuis en de ruimte bij de IJsboerderij past dan ook helemaal bij haar. “Doordat ik ben opgegroeid rondom het dorp, ken je de mensen en zo ook de eigenaresse van de IJsboerderij. Dat maakt het zo gemoedelijk en leuker voor beide partijen om hier nu met mijn bedrijf te mogen zitten.”
Na het afronden van haar opleiding maatschappelijke zorg (persoonlijke begeleider gehandicapten zorg) deed ze ervaring op bij verschillende dagbestedingen en ontdekte ze hoe verschillend dagbestedingen met hun cliënten omgaan.
“Er is ook geen goede of foute weg, maar ik vind het belangrijk dat een cliënt vooral geen nummertje is en bij het weggaan vrolijk is en een fijne dag heeft gehad.”
Vanuit deze instelling, is ze 2 jaar geleden voor zichzelf begonnen. “De leeftijd van mijn cliënten loopt ontzettend uiteen, maar dat maakt het juist ook heel leuk. Jong en oud gaan met elkaar om. Ik zoek wel altijd naar de juiste klik tussen de verschillende cliënten op een dag. De jongste cliënt is 6 en de oudste 43. Wanneer de jongste tot rust komt, is de oudste cliënt bezig met het bestickeren van de ijsbekers voor de IJsboerderij. Dat taakje vindt hij heerlijk om te doen en zo hebben we een win-win situatie.”
Het is onwijs dierbaar werk, vindt Hilde. “Een moeder kwam met haar zoontje naar mij toe, die ontzettend gestresst & overprikkeld was. “Hij is helemaal zichzelf weer, ontzettend rustig en hartstikke vrolijk, vanwege de aanpak en aandacht van jou,” krijgt Hilde vaak ‘s ochtends te horen wanneer het jongetje wordt gebracht.
Ze draait de dagbesteding nu in haar eentje en daarom houdt ze kleine groepen aan om de juiste aandacht te kunnen geven. “Wel mis ik soms collega’s om mee te overleggen en zou ik graag in de toekomst willen uitbreiden. Maar dat is een hele stap als ondernemer.”
“Qua ondernemerschap hebben we een leuke ondernemersgroep in Ruinerwold met allemaal jongeren, waardoor we op dat gebied van alles met elkaar kunnen delen. Ik vind het eigenlijk héél belangrijk om als jongeren samen dingen te organiseren en activiteiten op te zetten in het dorp. Dit zorgt voor een verbinding. Het dorpsfeest vind ik daarom bijvoorbeeld ook erg belangrijk, omdat je dan als dorp toch één keer in het jaar met het grootste gedeelte samenkomt.”
“Samen met mijn vriend hebben we, ondanks de woningnood, gelukkig net een huisje gevonden in Ruinerwold. In de toekomst hopen we op een boerderij te kunnen wonen, waar we beiden ons eigen bedrijf voort kunnen zetten. Mijn vriend als boer en ik met de dagbesteding. Ik zie al allerlei mogelijkheden voor me om de cliënten dan op de boerderij te kunnen laten werken. Zo kunnen zij lekker buiten bezig zijn en hebben wij extra handjes op de boerderij.
Misschien ga je wel eens naar een feestje in de buurt van Ruinerwold? Grote kans dat je Erik Snijder en Rick Mulder daar tegenkomt. Deze jonge ondernemers zorgen met hun bedrijf ER-Geluidverhuur dat het een geslaagd feest wordt. De jongens voorzien locaties van licht & geluid. Ze verhuren niet alleen hun materiaal, maar staan zelf ook regelmatig achter de draaitafel. “Erik is van het lullen door de microfoon en de nummertjes. Ik draai en mix alles aan elkaar” aldus Rick.
De mannen kennen elkaar van de voetbal en tijdens een avondje in de keet raakten ze aan de praat over hun speakers. “Erik vertelde over zijn speakers, dus ik dacht die moet ik in de gaten houden.” aldus Rick. Ze werden maten en Rick zag wel business in het verhuren van de speakers. De jongens begonnen met het verhuren van apparatuur voor versierde wagens. Van het een kwam het ander en zo kregen we steeds meer aanvragen ook voor feesten.
“Op een gegeven moment vroeg een opdrachtgever naar een factuur, dus toen hebben we besloten het professioneel aan te pakken en ons in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Inmiddels loopt het bedrijf als een trein. Ze hebben een eigen website, een grote aanhangwagen en meerdere sets speakers voor de verhuur.
Beide jongens komen uit ondernemende families, dus alle ouders zijn bij het bedrijf betrokken. “We doen het meeste zelf, maar als we vragen hebben is het toch wel handig om terug te kunnen vallen op onze ouders.” De moeder van Erik helpt met de boekhouding en de moeder van Rick doet de communicatie. Om die reden zitten beide families in een groepsapp en hebben de mannen in 2020 getrakteerd op een etentje voor beide gezinnen. “Een soort personeelsuitje” voegt Erik toe. “Het voelt ook bijna alsof we één familie zijn, want we zijn zo vaak bij elkaar en hebben zelfs de huissleutel van elkaar. Dat maakt de binding met ons bedrijf ook zo sterk.” Ook zitten ze bij een ondernemersgroep in Ruinerwold, wat zeker motiverend is. Rick: “Er zitten echt veel jonge ondernemers in Ruinerwold.”
De mannen halen de meeste klussen binnen door hun lokale netwerk.
“Sjaak van Café Centraal in Ruinerwold heeft ons echt kansen gegeven. Hij zag potentie in ons en via hem en natuurlijk Ina zijn we aan grote klussen gekomen. Zo mochten we draaien tijdens het voorprogramma van Bökkers. We waren echt super zenuwachtig. Je wilt gewoon een goede prestatie leveren. Dat mensen een geweldige avond hebben gehad. De dag erna evalueren we altijd even het feest en maken we tegelijkertijd alle apparatuur en de kabels schoon. Tijdens de feesten vliegt de drank je geregeld om de oren” aldus Rick.
Ook voor Erik en Rick viel alles stil door de corona crisis. “Voor de crisis hadden we wel meer dan dertig klussen staan. We moesten zelfs bewust weekenden vrij houden om zelf naar feestjes te kunnen.” In 2020 viel alles helemaal stil, maar gelukkig stromen de aanvragen nu weer volop binnen. Dat geeft energie!
Op de vraag of ze ooit naar de stad willen verhuizen kwam meteen een resoluut antwoord:
“Nee!” Rick: “het mooiste van het dorp is dat iedereen elkaar kent. Soms is dat tijdens het draaien wel eens lastiger, dan denken ze dat ze wel even bij de draaitafel kunnen komen helpen haha, maar het mooie van ons kent ons is ook dat de sfeer er daardoor al snel in zit!
Het liefste blijven ze in Ruinerwold wonen, maar door dat ‘gekloot’ op de huizenmarkt is verhuizen naar Zuidwolde of De Wijk ‘opzich’ ook wel een optie. Elk dorp heeft gewoon weer zijn eigen sfeer en dat merken we ook zeker tijdens feesten die we in dorpen draaien. “Hoe de toekomst eruit gaat zien voor ER-geluid? We gaan het zien! We hebben er nu in ieder geval veel lol in!”
Een ding is zeker: Imre Gol zul je niet snel uit Ruinerwold krijgen. Deze jonge ondernemer is er geboren en getogen en is een bekend gezicht in het dorp. Hij is van veel markten thuis en geen dag is hetzelfde bij hem. De ene dag legt hij een tuin aan, de andere dag bouwt hij een schuurtje en ‘s avond melkt hij bij boeren in de buurt. “Tijdens het melken van de koeien kom je op de beste ideeën” vertelt Imre. Zo ontstond ook het idee om een Carbid Academy te starten om jonge kinderen veilig carbid te leren schieten. Dat sloeg in aan als een bom.
Carbid schieten is niet weg te denken uit de Drentse cultuur. Ook in De Wolden klinkt het rond oud en nieuw als een slagveld. Rondom elk dorp vind je wel meerdere carbid schiet locaties en vliegen de ballen je rond je oren. “Als kind is het natuurlijk super vet om carbid te leren schieten. Maar wat je veel ziet is dat het dan best wel spannend is om de ‘grote jongens’ te vragen of je ook een mag schieten. Daarbij is het bij mij vroeger ook wel eens misgegaan, dus toen ben ik gaan nadenken: hoe ik kan voorkomen dat zoiets ook gebeurt bij andere jeugd?”
Tijdens het melken van de koeien, ontstond het idee om kinderen te leren verantwoord carbid te schieten. Kinderen van groep 7 en 8 mogen zich inschrijven voor de cursus die op oudjaarsdag plaatsvindt. De cursus is gewoon bij de ouders van Imre op het erf. Daar staan dan de melkbussen al klaar en kunnen de kids zelf, onder begeleiding van Imre en vrienden, aan de slag. “Zo’n middag is echt hartstikke leuk! Ouders, grootouders en anderen uit het dorp komen gezellig kijken en de kinderen vinden het prachtig om zelf te schieten.”
Imre is een harde werker. Met zijn bedrijf Dienstverlening Gol werkt hij hoofdzakelijk als hovenier, maar is hij ook niet vies van constructiewerk, stratenmaken of werken bij ‘De Eikenbrink’, de boerderij van zijn vader. “Mijn werkweek is heel gevarieerd, kwa diensten en uren, maar werk genoeg.” zegt Imre met een grote lach op zijn gezicht. Dat harde werken loont hem ook. Op 21-jarige leeftijd kon Imre zijn eigen woning kopen in zijn geliefde Ruinerwold.
Er is nog een reden dat Imre zo hard werkt. Door een snuffelstage tijdens zijn middelbare schooltijd, ging er een lampje bij hem branden. Daar werkte hij met mensen met een verstandelijke beperking en kwam erachter dat dat hem echt enthousiast maakte.
“Ik wil van de boerderij waar ik ben opgegroeid in de toekomst heel graag een zorgboerderij maken, waar ik een kleine groep met verstandelijk beperkte mensen kan laten werken. Ik geniet van het werken met deze doelgroep en het doet me goed dat je hen op zo’n manier wél in de maatschappij kunt laten meedraaien. Dat is echt mijn droom,” zegt hij volmondig. “Maar daarvoor heb je wel een buffer nodig, dus dat is wel een reden dat ik zo hard werk nu.”
Waarom Imre niet uit het dorp te slaan is? “In Ruinerwold
Waarom Imre niet uit het dorp te slaan is? “In Ruinerwold gunt iedereen elkaar wat. Ook met mijn werk; de meeste klussen komen gewoon via via. Ook gaat iedereen hier met elkaar om en maakt leeftijd niet uit. Er is niet echt groepsvorming in de kroeg bijvoorbeeld. Als jij er gewoon voor openstaat, dan ben je overal welkom.”
Dat hij soms al om 02.30 in de bakkerij staat, houdt Axel niet tegen. “Ik vind bakken gewoon geweldig om te doen.” Taarten, broden, chocolade.. : niets is voor Axel te gek! Hij maakt vol passie de lekkerste b(axel)s en over een dik jaar hoopt hij in zijn eigen bakkerij achter het huis te bakken!
Het is Axel niet wereldvreemd: die bakkerswereld. Zijn vader is ooit begonnen als bakker, maar maakte de switch naar het slagersvak. Achter het huis hadden Axels ouders een eigen slagerij/cateringbedrijf. Het bakkersvak en ondernemerschap zit Axel dus in het bloed. Vroeger stond Axel af en toe wel in de keuken of werden er oud-hollandse baksels met oma gemaakt, maar zijn grote liefde voor bakken ontdekte hij tijdens zijn stage bij bakkerij Steenbergen. Daar is alles begonnen en nu werkt hij er ook in het weekend.
“Ik ben de bakkersopleiding in Zwolle gaan volgen en zit momenteel in mijn derde jaar. Door stage te hebben gelopen bij veel verschillende bedrijven, heb ik al goed kunnen ‘proeven’ van alle verschillende takken binnen het bakkersvak.
"Er zijn oneindig veel recepten, ingrediënten en technieken, dus er is ook nog zoveel te ontdekken! Pak alleen al de basisingrediënten: eieren, boter en bloem. Met deze ingrediënten kun je al de wereld aan baksels maken. Dat vind ik zo interessant.”
“In het bakkersvak draait het om veel proberen, oefenen en proeven om zo steeds meer technieken en recepten onder de knie te krijgen. Je moet weten hoe de basisrecepten in elkaar steken om vervolgens je eigen draai hieraan te geven. Naast mijn opleiding, stages en werk, haal ik ook veel inspiratie uit vlogs van bakkers over de hele wereld. Jazeker, die heb je ook! Ik kijk vooral vlogs uit Amerika, want daar is alles natuurlijk ontzettend groot, ook in de banketwereld. Aan bruidstaarten wordt soms wel maanden gewerkt. Alles draait om perfectie. Ik zou me later ook wat meer op het luxere banket willen richten, zoals persoonlijke (bruids)taarten of andere luxe producten. Natuurlijk kijk ik vol bewondering naar chef-patissiers, zoals Robert van Beckhoven.”
“In Nederland zijn de broden echt het best. Wij zijn een ster in het maken van luchtige broden, maar voor de banketwereld moet je echt naar België of Frankrijk. Kijk maar naar de chocolade, bonbons & macarons. Een periode naar het buitenland staat nog wel op de planning, want ik zou graag veel meer willen leren op het gebied van banket.”
“Via via kreeg ik in de afgelopen jaren al wat verzoekjes voor het bakken van (unieke) verjaardagstaarten of andere kleine baksels, waardoor ik langzaamaan mijn eigen onderneming begon.
"Ik kon van de opa van een vriend van mij wonder-boven-wonder precies op dit moment allerlei bak machines en apparaten overnemen, die nu in de loods wachten om gebruikt te worden. Dat we achter ons huis in Ruinerwold de ruimte hebben om een kleine bakkerij te bouwen, brengt alles samen.”
Tijdens ons project horen we veel positieve verhalen over de sfeer in Ruinerwold en Axel reageert hier ook vol enthousiasme op. “Ruinerwold was ook bijna het mooiste dorp van Drenthe hè! Tijdens mijn hele jeugd en nu nog steeds bruist Ruinerwold gewoon ontzettend. Je stimuleert elkaar denk ik ook wel. Het één versterkt het ander. Omdat veel dorpsgenoten zich verbonden voelen met Ruinerwold zetten ze zich actief in voor het dorp, waardoor de (ver)binding met elkaar en het dorp nóg weer sterker wordt.
Axel maakt nu ook al in opdracht allerlei baksels! Benieuwd? Hij deelt zijn ba(x)els via zijn kanaal op Instagram.
“Ik word boer.” Dat was voor Mike eigenlijk van kleins af aan al duidelijk. Hij is zo’n beetje opgegroeid tussen de koeien en op de vraag of hij de boerderij zou willen overnemen, kwam een overduidelijke: “ja”. Hij is nu dan ook al actief binnen het familiebedrijf en kwam in 2021 met het idee om een melktap te gaan openen.
“Als je al van jongs af aan op het boerenbedrijf leeft en meehelpt, groei je er langzaam helemaal in. Na de HAVO ben ik Dierveehouderij in Dronten gaan studeren en nu zit ik in mijn laatste jaar. Ik vind boer zijn het allermooiste beroep, omdat je eigenlijk altijd buiten bezig bent en alle dieren van jongs af aan ziet opgroeien. Je hele bedrijf draait om de dieren, dus als een koe ziek is, ben ik daar ook ziek van.”
“Ik ben vrijwel altijd al op de boerderij thuis te vinden en ik zie hier ook echt wel mijn toekomst in. Mijn ouders zijn zelf ook altijd bezig met vernieuwingen op het bedrijf. Zo hebben we bijvoorbeeld een mestvergister op het bedrijf, waardoor we onze mest rechtstreeks kunnen omzetten naar elektriciteit. Doordat ik hopelijk het familiebedrijf uiteindelijk kan voortzetten, geven mijn ouders mij ook veel vrijheid om nieuwe ideeën op te gooien. Robert Koops, een klasgenoot van mij, begon in maart 2020 een melktap aan huis, waar ik een paar keer ben wezen kijken en dat leek mij wel wat. Mijn ma vond dat ook een goed idee en zo openden we in november 2021 onze melktap aan huis onder de naam ‘De Oorsprong’.”
Waarom ‘De Oorsprong’? “Als je bij ons melk tapt, is dat misschien een uur geleden vers gemolken en kun je de koeien zien lopen in het weiland. Het is goed om je ervan bewust te zijn waar je voedsel allemaal vandaan komt. Je weet hier hoe het dier leeft en je kunt gewoon op de boerderij komen kijken. Naast verse melk, verkopen we ook vla, kefir, yoghurt en vlees van eigen koeien.”
“Het is altijd afwachten hoe zoiets gaat lopen. In Koekange zijn wij tot nu toe de eersten en we kunnen wel zeggen dat de melktap met open armen werd ontvangen, want in de eerste twee maanden liep het aardig storm.” Als het zo goed blijft gaan, wil Mike de toetjes graag zelf aan huis gaan maken. “Nu halen we de vla, yoghurt en kefir nog bij Robert Koops, maar het lijkt me heel leuk om dit zelf op de boerderij te kunnen maken van onze eigen melk.”
Mike ziet zijn toekomst hier op de boerderij en dat betekent dus ook… in Koekange.
“Ik zou ook niet weg willen uit Koekange hoor. Het plattelandsleven bevalt mij wel, want hier heb je alle ruimte en kun je gewoon doen wat je wilt. In het dorp is niet altijd heel veel reuring en er is ook maar één kroeg, maar je bedenkt daardoor juist zelf dingen. Op het erf thuis staat al heel wat jaren keet de Egge, waar we met een grote groep vrienden uit Koekange samenkomen en af en toe dingen organiseren.”
“Doordat we als vriendengroep bijna allemaal uit Koekange komen en hier ook actief zijn, voel ik me extra verbonden met het dorp. Zo zijn we met een paar vrienden een paar jaar geleden bij de activiteitencommissie van het dorpshuis aangesloten om af en toe wat dingen te organiseren, zoals bijvoorbeeld een greppeltocht.
Veel vrienden uit de buurt zitten ook in de agrarische sector, dus dan kun je ook veel over het bedrijf en het boeren met elkaar delen. Iedereen draait het bedrijf op zijn eigen manier en dat wordt dan ook vaak gedeeld en besproken in de keet.”
Voor het maken van de serie zijn ook bij Keet de Egge wezen filmen. Ze zijn straks te zien in aflevering 3 ‘Vanuit de Keet’
Van schilderen tot fotograferen en van fantaseren tot… het schrijven van een echt boek! Merel Wolfkamp kent het woord vervelen niet. Ze duikt van het ene project in het andere en zo ontstond haar plan om een tweede boek te schrijven. Haar boek ‘Geen woorden meer’ verscheen begin 2020 en werd zelfs door de lezers verkozen tot het beste young adult boek van 2020 binnen de uitgeverij Boekscout!
“We hebben allemaal eigen passies en talenten, die je ontdekt door gewoon van alles uit te proberen! Zo begin ik de ene week met een youtube kanaal 'drawing Blackbird' waar ik creatieve filmpjes upload en begin ik de week erop met het schrijven van een boek. ”
Merel woont op een prachtige plek in Koekange. Er is hier misschien niet altijd evenveel sensatie, maar ik verveel me eigenlijk nooit. Ik verzin namelijk elke dag zelf wel weer nieuwe ideeën om te doen.
De ruimte en rust thuis geeft me de mentale rust om ideeën te verzinnen en verhalen te schrijven. Ik ging naar Stad&Esch Lyceum in Meppel, waar ik in 2 VWO mijn eerste boek ‘Zwart Bloed’ uitbracht. De inspiratie voor dit boek kwam vanuit de verhalen die ik vroeger met een vriendin verzon op de basisschool. Dit was wat meer een fantasie boek, maar door de loop van de jaren kreeg ik meer interesse in de psychologische kant van het schrijven. Zelf lees ik ook graag boeken, waarbij je helemaal in een andere persoonlijkheid en gedachtegang kunt duiken en in het oogpunt van de hoofdpersoon in een andere wereld kunt kijken. Ik vind het interessant hoe verschillend mensen kunnen denken en zo ontstond ook het boek ‘Geen woorden meer’.
Het verhaal is te lezen vanuit 2 oogpunten en gaat over de twee totaal verschillende hoofdpersonages, die toch meer met elkaar gemeen lijken te hebben dan gedacht. Tijdens het schrijfproces was ik omringd door gillende pubers (waarvan ik er zelf stiekem ook een van was/ben) en dit heeft mij dus ook veel inspiratie geboden voor de personages. Zelf heb ik gelukkig nooit een enkele vorm van gepest mee hoeven maken, maar toch had ik interesse in het onderwerp. Wat doet het met mensen? Heeft de ‘boosdoener’ ook gevoelens? Ik hoop dat ik met dit boek mensen kan laten nadenken over die vragen en dat ik ze kan laten beseffen hoeveel woorden met iemand kunnen doen.
Mijn schrijftip? Ik zeg altijd: de kunst van het schrijven zit hem in het overdrijven.
Voor mijn eerste boek stapte ik naar de uitgeverij Boekscout voor amateurschrijvers en werd mijn verhaal enthousiast ontvangen. Dit gaf mij vertrouwen en de toegankelijkheid binnen deze uitgeverij maakte de stap voor mij ook minder groot om ook dit boek te presenteren. Het boek werd zelfs gekozen door de lezers tot beste boek van 2020 binnen de uitgeverij in de categorie ‘young adult’. Het boek is te bestellen via www.boekscout.nl
Kunst was altijd al iets waar ik mee bezig was en zo ben ik ook begonnen met mijn studie Kunstgeschiedenis aan de universiteit van Utrecht. Ik ben niet echt het type dorpsfeest, maar ik houd meer van festivals en culturele dingen zoals theater. Daarvoor ga ik dan toch wel naar een stad als Zwolle.
Het fijne aan het platteland is dat je de sensatie en drukte gewoon kunt opzoeken in de stad, maar het hier gewoon altijd lekker rustig is. Ik zie hier ook juist nog wel veel mogelijkhedenen door de ruimte op het platteland voor leuke culturele dingen, zoals een open-air theater of bioscoop.
De een gebruikt een keet om met vrienden in te feesten, de ander… als atelier! Dit laatste deed Maud een paar jaar geleden toen ze verder wilde gaan met haar nieuwe hobby: keramiek. Een oven, draaitafel, grote pakken klei en zo kwam er steeds meer bij, waardoor een eigen atelier wel op zijn plaats viel.
“Als puber wil je op een gegeven moment een eigen plek en we konden via een buurman een oude keet overnemen voor in de tuin. Die keet is er al die jaren blijven staan en ineens zag ik er een atelier in.”
Altijd al was Maud creatief bezig en zo is ze na de middelbare school naar het Cibap gegaan om ‘creatief vakman’ te gaan studeren. Hier heeft ze allerlei (ontwerp)technieken en ambachten kunnen uitproberen en zo studeerde ze af met een zelfgemaakte ronde kast met een frame van metaal en ronde houten schappen en deuren die te verschuiven waren. Conceptueel was het een onderzoek naar persoonlijk balans en dingen waar je trots op mag zijn. De kast heette dan ook Pauw. Ze won hiervoor de prijs binnen de categorie ‘Autonomie en Verbeelding’ en werd benoemd als één van de Cibap Talenten van 2019.
Toch wist ze na het afstuderen even niet of dit wel helemaal haar ding was en wat ze hiermee graag zou willen. Het enige wat ze nog niet had gedaan tijdens de opleiding was keramiek. Eenmaal uitgeprobeerd was ze verkocht. Maud was altijd wel al gefascineerd door de ambacht van keramiek: de zacht-kleurige glazuren en de structuur van de klei.
Ze begon om weer dichterbij haar gevoel en gedachten te komen thuis door te keramieken. “Je moet hierbij heel veel geduld hebben en met je handen iets boetseren, iets vormen. Er komt heel veel gevoel bij kijken en dat heeft mij heel erg geholpen op persoonlijk gebied.”
“Gewoon via blogs, filmpjes en heel veel proberen kreeg ik de ambacht steeds meer onder de knie. Er zijn heel wat dingen geknapt in de oven of de glazuur gaf niet het gewenste resultaat, maar het onverwachte bracht soms juist hele mooie verrassingen. Ik ben eigenlijk heel perfectionistisch, maar het daagt mij het meeste uit om op een experimentele manier te werk te gaan."
Ik werk vooral met natuurlijke kleuren glazuur of met de klei-kleur zelf. Soms glazuur ik delen en houd ik delen de natuurlijke kleur zichtbaar. Ook heb ik geleerd om klei te recyclen van werk dat was mislukt.”
Maud is begonnen aan een studie in Nijmegen, beeldende therapie, waarbij ze leert hoe ze beeldende vorming kan inzetten als hulpmiddel op mentaal gebied. “Keramiek heeft mij geholpen om weer dichterbij mijn gevoel te komen en zo zou ik later ook graag mensen willen helpen door middel van keramiek. Het is een hele pure vorm van creatief bezig zijn, want je maakt alles met je handen (of voeten, kan ook) zoals keramiek haar er ook weer bovenop heeft geholpen. Zo heb ik voor een schoolopdracht afgelopen jaar een drieluik gemaakt van keramiek, waarbij ik begon met een standaard vaas en langzaam steeds experimenteler ging werken.
Maud kon een hele ouderwetse draaitafel op de kop tikken die je nog met de voet moet aantrappen. “Ik vind het juist heel mooi dat ik op deze manier het keramieken heb geleerd, omdat ik me nu nog bewuster ben van de ambacht. Ook kon ik via via een oude oven overnemen die precies net in de keet past,” aldus Maud. Zittend aan haar draaitafel, kijkt ze de weilanden over. “Die ruimte en stilte van de natuur doet me goed.”
Het inrichten van je huis. De één moet er niet aan denken, maar voor Hanna is het echt haar passie! Van kleins af aan is ze bezig met het interieur. Ze verplaatste als kind al graag alle meubels in haar slaapkamer & zo ontstond langzaam haar passie voor interieurinrichting.
Hanna koos er toch voor om een totaal andere opleiding te gaan volgen & rolde de gehandicaptenzorg in. Met veel plezier gaat ze naar haar werk, maar toen ze haar eigen huis kocht samen met haar man in Koekange, kwam toch weer haar grote liefde voor interieurinrichting de hoek om kijken.
Via via kreeg Hanna zo wat klussen & besloot ze om de stap te nemen en haar eigen interieurstudio te beginnen. Ze haalt er veel voldoening uit wanneer ze andere mensen kan helpen om hun droominterieur te creëren. Het kan van een geheel interieur (meubels – kleuren – inrichting – stoffen) tot kleine klussen als raamdecoratie of een bepaalde hoek in het huis. De wens van de klant staat voorop.
Hanna adviseert, inspireert en helpt je graag verder. Neem eens een kijkje op haar website www.interieurstudiohanna.nl of Social Media ‘interieurstudiohanna’.
Timo van ’t Wout, 21 jaar, uit de Wijk heeft ervoor gezorgd dat het project zo’n mooie website heeft. Zijn creativiteit kan hij kwijt in het bouwen van websites & vindt het leuk om de mogelijkheden van de digitale wereld te ontdekken.
Wat doet Timo?
Timo, 21, opgegroeid en woonachtig in De Wolden. Ik heb een tijdje in Spanje gewoond, maar woon inmiddels weer in De Wolden, in De Wijk. Ik studeerde ICT op Windesheim, maar ga volgend jaar beginnen aan de studie E-commerce.
Ik heb op jonge leeftijd al gemerkt dat ik ondernemen leuk vind. In mijn passie voor het bouwen van websites kan ik vooral mijn creativiteit kwijt. Ik heb de MBO opleiding mediavormgeving afgerond en tegelijkertijd heb ik ook webdesign geleerd. Van jongs af aan was ik al veel bezig met computers en gamen.
Passie op het platteland?
Ik ben dus bezig om van mijn passie mijn beroep te maken! Sinds 3 jaar heb ik mijn eigen onderneming Omit Design, waar ik websites voor (lokale) ondernemers bouw.
Ik ben Omit Design gestart omdat ik merkte dat veel ondernemers in de regio verouderde en niet goed leesbare websites hebben. Dit kan ik makkelijk én zeer betaalbaar oplossen. Geen gedoe met grote bureaus, korte lijnen en goed bereikbaar bij vragen.
In de toekomst wil ik me nog wat meer gaan verdiepen in fotografie, zodat ik mijn toekomstige klanten een totaalpakket kan aanbieden. Verder lijkt het mij super tof om een opdracht te doen voor een groot festival, zoals bijvoorbeeld de Zwarte Cross! Gelukkig hebben we in De Wolden ook een heel tof festival: Het smaakmakersfestival! Ik mocht de website voor hen maken. Dat was wel super leuk om te mogen creëren. Het is leuk om lokaal te werken!”
Timo doet mee aan het project Passie op het Platteland!
Het samenwerken met andere creatieve leeftijdsgenoten uit de buurt! Door samen te werken, inspireren we elkaar en maken we ons netwerk weer groter! Ik ben opgegroeid in De Wolden. Als ik het platteland moet omschrijven, is dat voor mij: rust, vriendelijkheid, natuur, plat, inspiratie, vrienden, familie en het Smaakmakers Festival!”
Wat voor gave dingen Timo allemaal maakt?
Check omitdesign.nl
Van de Bökkers tot aan Johnny Cash, ze zijn van alle markten thuis! De Pieperts promoten De Wijk in de serie, op de mooiste plek van De Wijk (voor de molen) en mét de wieker vlag! Ook zijn ze te horen in de outro van de serie met een eigen cover. Waar anderen in coronatijd bij de pakken neer gingen zitten, begonnen Bram, Justin, Thomas en Jurgen in de zomer van 2021 een bandje: De Pieperts.
De Pieperts?
Thomas: “Een paar dingen hebben we in ieder geval gemeen: we houden van muziek, een feestje en… aardappelen (piepers in het Drents). We zijn helemaal gek van piepers, dus vandaar de naam.”
Justin: “En het is maar net hoe de vlag erbij hangt, want soms zijn we ook de pieperTs. Dit soort ideeën ontstaan vaak met een goede borrel op en vaak bij onze gitarist Bram. “Bram bruist van de ideeën en dan zijn wij er voor de uitvoering” voegt Jurgen toe. “Zo kwam ook het idee om samen een band te beginnen en is het balletje gaan rollen.”
“Wat de band zo leuk maakt, is dat we ook zo verschillend zijn. Op muzikaal gebied versterken we elkaar ontzettend."
Jurgen: “Bram stuitert en springt volop tijdens een optreden, wat een mooi contrast is met Justin. Justin staat er altijd heel relaxt bij, maar ondertussen pingelt hij erop los met z’n magische vingers.” Al van jongs af aan is Justin één-en-al muziek. Hij is begonnen bij de muziekvereniging Apollo, waar hij drumt en op het melodisch slagwerk de mooiste solo’s speelt. Ook heeft hij al in meerdere bands gespeelt en is hij nu een vaste rots in de branding bij de Pieperts.
De Pieperts wonen allemaal in De Wijk en zijn in het weekend vaak bij elkaar te vinden. Ondanks corona, namen de jongens het initiatief om een band te beginnen. “We hadden alleen nog een drummer en een zanger nodig en zo sloot al snel de sfeermaker van de Wiekbrug erbij aan als drummer; Thomas.
“Thomas staat bekend om zijn thomeloze inzet”, aldus Jurgen. Het is Thomas niet snel te gek. Al op jonge leeftijd had hij het drumstel ontdekt en bij optredens van de Bökkers of de Boetners staat hij vooraan te rocken. “We houden gelukkig ook allemaal wel van dezelfde muziek, maar af en toe legt iemand ook weer een nieuwe suggestie op tafel. Jurgen gooide Johnny Cash op, want dat past heel erg bij zijn stem. Dat vinden wij dan ook wel weer mooi! Zo houden we de variatie er een beetje in hè.”
Justin: “Toen we op zoek waren naar een zanger of zangeres, vertelde Jurgen opeens dat hij wel kon zingen. We geloofden er eerst niets van, maar hij verbaasde ons allemaal. Inmiddels is ook Lisa als zangeres nog bij ons aangesloten en zo hebben we een bandje uit het dorp.”
Bram: “Er stonden al wat optredens gepland in de Wiekslag, het dorpshuis en de Casteleijn. Helaas gooide corona roet in het eten, maar wij repeteren gewoon rustig door. We vinden het mooi om in de buurt te kunnen optreden. Het publiek ken je en er is dan een beetje reuring in het dorp. We zijn hier allemaal opgegroeid, waardoor we ons verbonden voelen met het dorp.”
Jurgen: “Het is nooit anoniem, want je komt altijd wel een bekende tegen op straat. Dat zorgt wel voor gezelligheid.”
Julia Dekker uit de Wijk is model en heeft een flink repertoire aan prachtige foto’s op haar insta-account. Ze staat niet alleen voor de camera, zelf fotografeert ze ook. “Ik vind het de leukste uitdaging om precies het beeld te creëren dat de fotograaf (of ikzelf) in gedachten heeft door het juiste sfeertje te creëren.”
“Als ik zeg dat ik model ben, wordt ik vaak meteen in een hokje geplaatst als meisje-meisje, maar ik houd eigenlijk net zoveel van gamen, bouwen en creatief bezig zijn. Dat zijn totaal uiteenlopende hobby’s.” Julia (20) overweegt dan ook volgend jaar Industrieel Product Ontwerp op het Windesheim te gaan studeren. De technische benadering van producten ontwerpen lijkt haar juist interessant.
“Vroeger was ik redelijk introvert en bescheiden. Daarom wilde ik iets out-of-the box doen en het sociale leven instappen. Ik deed mee aan een miss teen of Drenthe verkiezing zonder enige modellen-ervaring.”
De verkiezing zelf was niet helemaal haar ding, maar Julia ontdekte toen wel dat ze model zijn voor een camera wel leuk vond. Dat was de start voor haar modellencarrière. Het is zo leuk dat je als model een beeld met een bepaalde sfeer en gevoel samen met een fotograaf kunt creëren.
Zo ben ik op een gegeven moment ook begonnen om zelf te gaan fotograferen. Het lijkt me supergaaf om de beauty fotografie in te gaan en hierin verder te ontwikkelen. Doordat ik zelf ook vóór de camera sta, kan ik goed letten op poses en modellen begeleiden uit eigen ervaring. Zo werd ik benaderd door een Duits modellenbureau om binnenkort voor hen foto’s te maken.
“Eerder ging ik nooit echt weg uit De Wijk, maar voor modellenklussen moest ik met de trein vaak naar Amsterdam of andere steden. Daar werd ik overspoeld door al de drukte. Het lijkt net alsof iedereen haast heeft in een stad.”
“Ik vind het fijne aan het wonen op het platteland, dat je gewoon zo snel het bos inloopt en dat je meer rust hebt. Ook als ik zelf foto’s wil maken heb je om je heen zoveel mooie locaties. Wel is het soms een beetje storend dat mensen snel iets apart vinden. Voor een project waarbij ik kattenkrabpalen maak, had ik stammen nodig die ik uit het bos haalde. Nou, ik zag ze allemaal kijken: ‘wat doet die meid nou door het dorp met zo’n stam onder d’r arm?’ Als buren ken je elkaar en let je goed op elkaar, wat mooi is maar soms ook wel wel eens vervelend kan zijn.”
“Er wordt vaak gezegd dat het nadeel van het wonen op het platteland is dat je zover van alles af woont, maar dat vind ik helemaal niet zo erg. Ik vond het reizen met de trein naar Arnhem, waar ik eerder studeerde, helemaal niet vervelend. Het treinreizen is echt even een relaxed momentje, omdat je eigenlijk niets kunt doen, maar je wel vooruit gaat.”
Vera Vos, 22, uit De Wijk studeert dit jaar af als grafisch-interactief- en illustratief vormgever en zaaide het zaadje van het project Passie op het Platteland.
Van jongs af aan ben ik al van alles aan het creëren, organiseren en maken. De tafel lag/ligt vaak vól met potloden, papier, to-do lijstjes en schetsen. Ik verzin eigenlijk altijd ideeën en bedenk hoe ik dit VORM & KLEUR kan geven. En zo ontstond ook op één van die lijstjes Passie op het Platteland, waarbij ik op zoek ging naar verschillende creatieve, enthousiaste jongeren met eigen kwaliteiten uit De Wolden om samen het project verder te ontwikkelen en uit te voeren.
Wat doet Vera?
Binnen het project zit ik eigenlijk achter alles wat te maken heeft met vorm, verf en kleur, maar ook als buschauffeur en praatjesmaker vervul ik mijn rol tijdens het project. Verder gooi ik overal touwtjes uit naar jongeren om ook mee te doen aan het project. Ik ben een mensen-mens en haal energie uit het werken vóór en mét mensen.
Ik probeer met mijn vormgeving ideeën en teksten in een eigen jasje te steken. Het samen verzinnen en uitvoeren van ideeën & creatieve concepten en het vormgeven hiervan, geeft mij veel energie.
Samen met Julia Roozenbeek maakte ik al eerder (muur)schilderingen en decors, o.a. voor het Tari Bush Kuna festival,, het UMCG, het fair fashion festival en in Dorpshuis De Wijk, waarvoor we (wat een verrassing) werden genomineerd voor de culturele prijs van De Wolden 2020.
Passie op het platteland?
Studeren en wonen in de stad Groningen kan ik zeker aanraden, maar hierdoor ontdekte ik juist dat ik een sterke band heb met het dorpsleven en het platteland. Het nuchtere cultuurtje, de ruimte, het dorp en de omgeving waar je elkaar via-via kent en je samen dingen opzet! Het platteland is daarentegen ook heel divers en ondernemend, wat ik met het project in beeld hoop te brengen!
De kracht van het platteland vind ik zo mooi en mag wat mij betreft wel eens éxtra in de spotlights komen te staan en dan… vanuit het oogpunt van jongeren!
Wat Vera maakt? veravosvorm.nl
Kim Kloppenberg, 18, uit Zuidwolde is van jongs af aan opgegroeid in een familie vol muzikaliteit. Ze zingt al van jongs af aan, trad op bij het huiskamerfestival in Zuidwolde en schrijft ook haar eigen liedjes! Zo gaat ze samen met haar broer Chris (gitaar) de enige echte track voor de serie van Passie op het Platteland maken!
Kim over haar Passie op het Platteland:
Muziek is voor mij echt een uitlaatklep, daar kan ik me altijd in uitten, wat voor emotie het dan ook mag zijn. Zonder muziek zou het leven ook maar saai zijn.
Ik speel al heel lang piano en in de loop der jaren ook de gitaar en ukelele opgepakt. Ik focus me nu ook wat meer op het schrijven van teksten en zo ga ik ook samen met mijn broertje, Chris Kloppenberg de muziek maken voor de intro van de serie. Daarnaast schrijven we gedurende het project ook een heel nummer gebaseerd op de passies en verhalen van jongeren, die we met behulp van Hendrik Slagter gaan opnemen in de studio.
Ik zou ooit nog een keer in een professionele studie een nummer (of heel album!) willen opnemen. Ik ben heel benieuwd wat ik uit de nummers kan halen die ik nu maar heel simpel en akoestisch speel. De muziek die ik thuis maak, deel ik op mijn youtube kanaal. De laatste tijd heb ik het jammer genoeg te druk gehad om nieuwe muziek te maken, vanwege mijn studie geneeskunde in Groningen. Het gaafste wat ik ooit heb gedaan met muziek is optreden bij het huiskamerfestival!
Kim over passie voor het platteland
Ik heb op een heleboel plekken gewoond, maar vanaf mijn tiende wonen we in Zuidwolde. Hier heb ik het enorm naar m’n zin gehad. Ik vind het mooi dat je vlakbij Hoogeveen bent met alles wat je nodig hebt en voor echt bijzondere dingen rij je een keer naar Zwolle of Groningen. Daar ben je ook zo.
Qua uitgaansgelegenheden en kledingwinkels is het aanbod wel beperkt. Oja, en de infrastructuur is een dingetje. Om een keer ergens te komen moet je de bus zeker niet missen, want dan kun je gerust een uur wachten op de volgende… iets te veel ervaring mee haha.
Het allermooiste vind ik hier dat je binnen no time in the middle of nowhere staat. Dat je binnen vijf minuten tussen de schaapjes en het koren staat, helemaal in de zomer is het prachtig om in de avond daar te wandelen met vriendinnen.
Niemand stoort je en het is leuker wandelen dan in een superdruk stadspark. Ik woon vanwege mijn studie doordeweeks in Groningen en hier mis ik de rust en de groene omgeving wel hoor.
Vanwege de ruimte in een plattelandsgemeente, wonen we veelal ook wat minder dicht op elkaar. Ik woon bijvoorbeeld in een vrijstaand huis, waardoor ik lekker muziek kan maken zonder dat de boven- of onderburen er last van hebben (tja behalve m’n familie dan…
Kim doet mee met passie voor het platteland!
Ik vond het een super leuk idee, omdat het voor en door jongeren wordt gedaan! Het algemene beeld van het platteland is dat we zo ongeveer allemaal met een hooivork en klompen met de trekker naar school gaan en niet te verstaan zijn, maar er is veel meer op het platteland dan het stereotype van boer zijn. Ik vind het mooi om te kunnen laten zien dat het platteland ook heel divers kan zijn, er dat er heel veel jeugd te vinden is!
Als je in Zuidwolde langs het pluimveebedrijf loopt, gerund door Ymke, Frank & Thom, zou het kunnen dat je af en toe iemand door de voortuin ziet klimmen of zwaaien. Ymke en Thom bouwde namelijk een eigen survivalbaan in de voortuin. Zo kunnen ze thuis de sport survivalrun, waar ze beiden helemaal voor gaan, uitoefenen. Zo valt het boeren perfect te combineren met trainen.
Ymke (25), opgegroeid in Oud-Bergentheim, verhuisde een jaar geleden naar de boerderij in Zuidwolde. Haar ouders runnen in Oud-Bergentheim het pluimveebedrijf ‘Salomons Bergentheim Argo’ en gingen uitbreiden met de locatie in Zuidwolde. Samen met haar broer runt Ymke nu dat deel van het bedrijf, waar de jonge hennetjes opgroeien. Na twintig weken verhuizen de hennen naar het bedrijf in Oud-Bergentheim om daar de eieren te leggen voor verdere productie. Dan maken ze de schuren weer schoon en fris voor nieuwe kuikentjes.
Ymke: “Ik had nooit gedacht dat ik boer zou worden, maar ik vind het echt heel leuk!Ik ben wel opgegroeid op het pluimveebedrijf en dan krijg je toch alles wel van jongs af aan mee, maar ik zag nooit echt een toekomst als boer voor me.
Ze rolde langzaam in het bedrijf samen met haar vriend, Thom. Hij is opgegroeid op een melkveebedrijf in De Achterhoek, waardoor hij nu ook op het bedrijf meehelpt. Doordat ze beiden op het platteland en een boerderij zijn opgegroeid, voelen ze zich hier ook het meeste thuis.
Op de boerderij is het werk nooit af en met een studie erbij, blijven er weinig vrije uurtjes over voor andere dingen. Om toch bezig te kunnen met hun grote passie, survivalrun, zijn Ymke & Thom begonnen met het bouwen van een eigen survivalbaan in de voortuin.
“Op het platteland kan dat gewoon en moet je gewoon wat creatiever zijn doordat je overal wat verder vandaan woont.”
Beiden waren ze verkocht toen ze met de sport in aanraking kwamen. Ymke: “Je bent gewoon volledig gefocust op het survivallen en je moet gewoon lekker afzien. Met de sport gaan we door hindernissen, water, weilanden noem maar op. Of het nou een bloedhete zomer of een druilerige winter is, deze sport doe je altijd buiten. In de Achterhoek is de sport al redelijk bekend, maar hier kwamen we het nog niet zoveel tegen. We hopen de sport hier ook wat bekender te kunnen maken door in de toekomst ook bij huis trainingen te geven.”
“Het fanatiek sporten in de voortuin voelt soms ook wel een beetje ongemakkelijk hoor,” zegt Thom. “Mensen kijken ons soms toch wel even aan wanneer we zo hard aan het trainen zijn in de voortuin, maar dat is de sport.” Dan komt toch die plattelandse nuchterheid weer om de hoek kijken.
Thom: “De Achterhoek lijkt eigenlijk heel veel op De Wolden. Lekker nuchter, gemoedelijk en dat zit hem vooral ook in het Naoberschap. Als we hier buiten bezig zijn, komt er altijd wel iemand een praatje maken.” Ymke: “Ik kwam hier wonen nét voor de komst van Corona, waardoor het toch moeilijk is om je te mengen in een dorp waar veel mensen elkaar al jaren kennen. In Oud-Bergentheim stap ik op het dorpsfeest de tent in en ken je iedereen, maar hier moet dat nog groeien.”
Jet van de Hoeve (19) is geboren op het platteland in Echten en nu woonachtig op Stal ‘Astriduhof’ in Zuidwolde. Ze ontdekte haar liefde voor de IJslanders en voor het ambachtelijke beroep hoefsmid!
Jet over haar Passie op het Platteland
Van jongs af aan was Jet al het liefst buiten te vinden tussen de paarden, dus daar zou ze ook graag in de toekomst iets mee willen doen. Haar moeder kwam met het idee om eens te kijken naar de opleiding tot hoefsmid. Hoefsmid is een oude ambacht die veelal wordt uitgevoerd door mannen, maar dat weerhield Jet niet om dit ambacht te leren. Ze vindt het een onwijs mooi vak. Inmiddels zit ze in haar laatste jaar van de opleiding tot hoefsmid op het Zone college in Zwolle. Via via (zo werkt dat toch wel in de omgeving en in de paardenwereld) kreeg ze gedurende haar studie al wat klanten in de omgeving. Dit ging zich steeds verder uitbreiden en zo schreef ze zich vorig jaar in bij de Kvk.
Hoefsmederij van de Hoeve is nu officieel een feit!
Hoefsmid is fysiek een zwaar beroep en ook niet zonder gevaar. Het optillen van de poten en de houding erbij maakt het belastend voor je rug. Jet vertelde daarom dat ze in de toekomst graag parttime als hoefsmid zou willen werken en parttime ijslanders wil trainen en opleiden.
“Als je eenmaal aan IJslanders begint, dan wil je niets anders meer!” zegt Jet. Aan de hand zijn het net kinderponys en kan iedereen ze kan vasthouden, maar onder het zadel hebben ze behoorlijk wat pit!"
Via haar moeder kwam ze in aanraking met de IJslanders en ze vindt het geweldige paarden. Samen met haar moeder runt ze nu ook Stal ‘Astriduhof’.
Ze komt als hoefsmid op mooie plekken op het platteland en is als paardentrainer altijd buiten bezig. Vanwege haar pestverleden, staat ze nu eigenlijk heel sterk en onafhankelijk in het leven. Jet: “Ik heb mijn passie gevonden als hoefsmid en paardentrainer en doe nu gewoon helemaal mijn eigen ding op het platteland!”
Jet over haar Passie voor het Platteland
“De ruimte op het platteland geeft me het gevoel dat ik soms op een eiland woon waar ik onafhankelijk ben van alles en iedereen. Ik kan hier echt mezelf zijn en m’n eigen gang gaan met de paarden. Dat vind ik het allerfijnste. Je zult mij niet snel vinden in de stad. Ik hoor op het platteland”
Jet is geboren op de Naoberhoeve in Echten en is het gewend om de ruimte en een grote tuin te hebben. Dit is natuurlijk ook wel een luxe, maar ze geniet er zeker 100% van. Ze zou ontzettend ongelukkig worden wanneer ze in een flat zou wonen zonder tuin vertelt ze. Een klein huis maakt haar eigenlijk niet uit, maar een grote tuin is toch wel een must. Jet: “Ik stap ‘s ochtends nu de deur uit en ben vervolgens bijna de hele dag buiten.”
De plek waar nu woont in Zuidwolde is echt een droomplek voor haar. In de toekomst zal ze hier ook haar eigen appartement gaan bouwen. Nu er een grote vraag is naar huizen, is ze blij dat ze op deze plek een toekomst kan opbouwen. De woonboerderij op deze plek stond al 10 jaar leeg en het onkruid stond op de plekken van de paardenbakken wel tot 1 meter hoog. In één jaar hebben ze met z’n allen hard gewerkt om de boerderij op te knappen en Jet voelt zich hier helemaal thuis. Ze heeft hier de ruimte, rust en vrijheid om helemaal haar eigen gang te gaan.
Chris Kloppenberg, 16, uit Zuidwolde hoeft maar z’n gitaar bij de hand te hebben en hij pingelt erop los. En daar kan hij wat van! Druk bezig met zijn examens en tussendoor pakt hij zijn gitaar erbij om samen met zijn zus (singesongwriter) de enige echte track voor de serie van Passie op het Platteland te maken!
Wat doet Chris?
Ik maak samen mijn mijn zus Kim Kloppenberg de muziek voor de serie. Ik hou van muziek maken. Ik kwam een keer op internet een filmpje van een bassist tegen. Dat wilde ik ook proberen. Toen ik een jaar bas speelde, wilde ik ook net als mijn vader gitaar leren spelen. Ik zit nog steeds op les bij Hendrik Slagter en trad samen met Kim op tijdens het huiskamerfestival in Zuidwolde.
Het lijkt mij stiekem wel leuk om professioneel muzikant te worden en geld te kunnen verdienen met muziek maken. Die droom is misschien niet heel realistisch, maar dromen kan altijd! Ik begin hopelijk volgend jaar aan mijn studie scheikunde. Als het goed gaat met studeren, zou ik misschien ook wel aan een conservatorium willen gaan studeren.
Verder doe ik aan taekwondo. Daar ben ik mee begonnen toen ik klein was en ik vind het nog steeds heel leuk. Ik stond samen met mijn zus in de finale van het NK. Dat was heel cool om mee te maken!
Passie voor het platteland?
Ik vind het fantastisch om te wonen op het platteland!! Ik hou ervan om met mijn vrienden het bos in te gaan, dus ik vind het heel fijn dat je heel snel buiten in de natuur kan zijn!
Het mooiste vind ik denk ik wel de mensen die hier wonen. Als je hier naar iemand zwaait, ook al ken je die niet, dan wordt er altijd terug gezwaaid.
Chris doet mee met Passie voor het platteland!
Ik vind het een heel mooi project! Het is heel leuk om met zo’n project mee te doen. Vooral omdat door corona er een hele tijd niks te doen was. Ik vind muziek maken gewoon heel leuk en dat kan ik in dit project doen!
Lobke Klein is de dochter van de eigenaar van muziekschool Klein in Zuidwolde, dus de passie voor muziek is er met de paplepel ingegoten. Samen met Nico Boertien, Lars Gortemaker en Frank Hulst speelt ze in een band, genaamd Brad Rooster. Nu de maatregelen het toelaten zijn ze weer hard aan het repeteren. “We hopen toch snel weer te mogen optreden.”
Lobke Klein groeide op in de muziekwinkel van haar vader in Zuidwolde. Ze leerde haar eerste muzieknoten op de blokfluit om vervolgens keyboard te leren spelen. Het keyboard werd vervangen door de piano en daar nam ze ook zangles bij.
In het dorp voelt ze zich thuis. Haar hele vriendengroep van vroeger woont nog in of rondom het dorp en dat is voor haar ook een grote drijfveer om in het dorp te blijven. Er wonen relatief minder mensen in een dorp. Hierdoor vindt je elkaar al sneller doordat je dezelfde hobby hebt en samen op muziekles gaat, vertelt ze. Bandleden Nico en Lars kent ze al dan ook al vanaf de basisschool en samen spelen ze met pauzes al meer dan 10 jaar samen muziek.
“Dat is heel fijn, je kan een discussie hebben, maar je weet ook dat dat niet meteen je vriendschap aantast. Je hebt een hele sterke basis. Hoe verschillend we eigenlijk ook zijn. We delen onze passie voor muziek.” aldus Lobke.
Nadat ze met de vorige band een aantal jaar geleden stopten, wilden ze de band weer oppakken en zochten ze een nieuwe drummer. Frank komt ook uit Veeningen en sloot bij de band aan. Alle bandleden komen dan ook uit de gemeente de Wolden. En unaniem zijn ze het er over eens dat ze het heerlijk vinden om op het platteland te wonen. Lobke: “Het is eigenlijk gewoon heel relaxed, je weet waar je aan toe bent in het dorp. Je kent elkaar en zegt ‘hoi’ tegen elkaar op straat. Dat heb je in de stad niet zo.”
Wat ze ook fijn vindt aan het platteland, is de fysieke ruimte en het feit dat je niet zo snel overlast veroorzaakt. “Mijn broer woonde in de stad en werd helemaal gek op zo’n klein kamertje. Daar moest je altijd maar rekening houden met tien man die in hetzelfde huis woonde. Ik kan gewoon repeteren wanneer ik wil, hier in Zuidwolde.”
Lars: “Hier op het platteland heb je ook veel minder prikkels, minder afleiding. Ik denk dat je daardoor veel beter jezelf kan vinden dan in de stad. Daar heb je vaak toch wat meer onderlinge competitie, afleiding en bepaalde groepen. Zeker als muzikant.”
Door corona lag het repeteren wat stil, maar inmiddels wordt er alweer hard gerepeteerd. De band heeft nog geen materiaal online, maar ze werken hard aan hun eerste optredens. Ook de naam Brad Rooster rammelt nog een beetje. “We zijn er nog niet helemaal over uit.” Het enige wat Lobke wel jammer vindt, is dat er minder podium is voor kunsten op het platteland. “Het is wat moeilijker shows te fixen.” Ze zien wel zeker mogelijkheden om eens op te treden in bijvoorbeeld kroegen in de omgeving, dus wie weet spot je de band wel een keer!
Vraag Ryan naar de artiest van een nummer en hij zal het je waarschijnlijk meteen kunnen vertellen. Van jongs af aan is Ryan al geïnteresseerd in muziek en heeft een schat aan kennis over artiesten en nummers. Uiteindelijk spoorde zijn vader hem aan om eens bij de lokale omroep langs te gaan. Van het een kwam het ander en nu is Ryan alweer vijf jaar lang elke woensdagavond te horen op DNO Radio.
Het raden van de artiest en de titel van een nummer werd door de jaren heen de specialiteit van Ryan Blanken. “Vrienden wilden ook altijd bij mij in een team wanneer de muziekronde aanbreekt bij een pubquiz.” vertelt Ryan. Zijn vader stuurde hem aan om hier eens wat mee te doen. De lokale omroep DNO Radio draait vanuit de studio in Zuidwolde, waardoor dit ‘bijna’ om de hoek is voor Ryan. Na heel wat uurtjes meeluisteren en aanwezig zijn, werd hem gevraagd de woensdagavond show van een collega over te nemen voor twee weken. “Heel spannend, maar ook heel leuk” blikt Ryan erop terug.
“Het praten op de radio moet je alleen wel echt onder de knie krijgen en eigen maken, want je bent altijd live. Ik kan nu ook echt geen uitzending van vijf jaar geleden terugluisteren." grapt Ryan.
Het bleef uiteindelijk niet bij twee weken overname, want ze wilden graag dat hij de show overnam. “Het is allemaal in je vrije uurtjes, dus er zijn veelal mensen van 50+ aan het werk. Je merkt wel een verschil in leeftijd kwa radiomaken. Als jongeren ben je toch meer bezig met het nieuwe dingen verzinnen en haal je inspiratie van internet, youtube of andere radiomakers. Ik kijk altijd uit naar de vrijdagochtend, wanneer de nieuwste tracks van de week weer te horen zijn.”
“DNO Radio is voor mij een mooie opstap geweest om de radiowereld te ontdekken. Ik kreeg voor mijn woensdagavond show veel vrijheid om eigen ideeën erin te verwerken. Zo kan ik hier ook mijn muziekkennis kwijt en deel ik graag weetjes over nummers en artiesten tussendoor.”
Ryan heeft ook eigen jingles gemaakt die hij tussen nummers door afspeelt, maar zijn intro-tune is wel heel gaaf. Hierdoor kom je helemaal in de avondstemming, want deze heeft niemand minder dan feest DJ Maarten (van dat nummer waar je in de feesttent ‘vroeger’ op losging ‘Alle idioten’) voor Ryan ingesproken. Nieuwsgierig geworden? Woensdagavond om 19.00 tot 21.00 op DNO Radio!
Hij zou heel graag verder in de radiowereld willen werken en daarom is hij nu begonnen met een eenjarige opleiding bij de NPO Radio 2 in Hilversum. Naast het draaien op de Radio draait Ryan ook op feesten, bruiloften en in kroegen. Hij vind dat zelf ook altijd erg leuk, omdat je altijd mensen vrolijk maakt met muziek en het heel afwisselend is. “Op de bruiloften bij de Westerbergen in Echten, draai ik muziek die is aangevraagd door het bruidspaar inclusief een openingsnummer.”
“In feesttenten en kroegen draai je vooral feestmuziek voor leeftijdsgenoten (in de omgeving). Het is leuk dat je het publiek kent, want je voelt je dan toch wat meer verbonden met het feest.”
"Het mooie aan plattelandsfeesten vindt Ryan dat het publiek eigenlijk alle smaken muziek wel luistert. “Als ik een Mooi Wark in een pub in Amsterdam zou draaien, zouden ze het waarschijnlijk niets vinden. Draai ik hier een nummer van Lil Kleine of Boef tussendoor, dan kunnen ze daar ook wel op losgaan.”
“Of ik het jammer vind dat ik vaak op feesten achter de draaitafel staat in plaats van op de dansvloer? Nee hoor! Ik ben bezig met mijn passie en geniet net zo hard van de muziek en het bier als de rest. Het grote verschil is dat ik er geld mee verdien en de rest alleen maar geld uitgeeft”, lacht Ryan.
Als je via Ansen naar de Anserdennen rijdt, zal het je vast al een keer zijn opgevallen: een stapel boomstammen, beton, en andere willekeurige voorwerpen midden in het veld. Dit is de trainingslocatie van professioneel sporter Daan Boverhof uit Ansen, waar hij traint voor zijn sport bike trial.
De ruimte is er op het platteland, maar misschien niet altijd alle faciliteiten om dichtbij huis je passie uit te oefenen. Daan ondernam daarom zelf de stap om een eigen trainingsbaan te bouwen midden op een weiland, zodat hij toch op niveau in de achtertuin door kan blijven trainen.
Daan begon op jonge leeftijd met motorcross en fietsen, maar kwam via een show op TT Assen in aanmerking met trail biking. Inmiddels reist Daan door heel Europa om te trainen en wedstrijden te rijden.
“De sport is alleen zo onbekend in Nederland, dat er maar een paar plekken zijn waar Bike Trial trainingen worden gegeven. Ik ging elke keer naar Emmen, maar ja 1 uur heen 1 uur terug, dat schiet niet aardig op.”
“Bij Bike Trial gaat het erom dat je via bergen, heuvels en obstakels een parcours afgelegd, dus hier in de bossen kan ik dus niet trainen. Ik ging in overleg met de gemeente en kreeg het uiteindelijk voor elkaar om een plekje in Ansen te mogen gebruiken om een trainingsparcours op te bouwen. Met betonblokken kon ik zo precies mijn eigen parcours bouwen en ook weer ombouwen tot een andere opstelling, omdat ik het zelf beheer. Dat is onwijs gaaf! Zo kon ik langzaam steeds meer trainen en op een hoger niveau komen.”
Trail biking is dus in (Noord) Nederland nog niet zo bekend. Daar wil ik graag in de toekomst verandering in brengen. Zelf blijf ik natuurlijk doortrainen om steeds beter te worden, maar ook zou ik graag jeugd en jongeren kennis laten maken met de sport die nog zo onbekend is. En dat is onterecht, want deze sport is ontzettend goed voor controle, beheersing, kracht en evenwicht.’ aldus Daan. Ik hoop dus van mijn sport mijn werk te maken door zelf te blijven trainen, clinics en shows te geven op locatie en trainingen te geven. Het is heel leuk om anderen kennis te laten maken met de sport. Sommige kinderen kopen na een workshop te hebben gehad ook trial bike. Dat is echt heel gaaf!
De ruimte op het platteland geeft mij de creativiteit om te doen wat ik leuk vindt!
Ik heb ik nu letterlijk alle ruimte om mijn sport uit te oefenen, want het trainingsparcours ligt tussen weilanden achter zijn huis. Ik kan makkelijk de deur uit lopen en meteen trainen. Dat kan toch niet beter! Het verbaast me nog hoeveel mensen er langslopen eigenlijk zo midden tussen die weilanden en even komen kijken. Of ik dan gestoord wordt? Ik vind het juist leuk dat mensen vaak zo geïnteresseerd zijn en komen kletsen.”
Ik ben opgegroeid op het platteland en dat dorpsleven heeft wel wat. Ik weet ook niet anders, maar het ligt denk ik wel aan je verbinding met de mensen en de omgeving. Mijn ouders hebben ook een restaurant in Ruinen en ik zit vaak met vrienden uit de buurt. Ik zie wel een tweedeling tussen vrienden en klasgenoten. De ene groep heeft een hele sterke binding met het dorps- of plattelandsleven en de andere groep juist niet. Die gaan studeren en blijven daar, terwijl anderen juist weer terugkomen.
Benieuwd wat Daan precies allemaal doet kwa workshops, shows en wedstrijden? Check www.daanboverhof.nl
“Wat kun je met een shetlander?” Die vraag stelde Nicole van der Veen (25) uit Fort zich, nadat ze als paarden- en dierenliefhebber via vrienden een shetlander kreeg.
Nicole was twaalf/dertien jaar, toen ze haar passie voor shetlanders ontdekte. Via vrienden werd haar een shetlander aangeboden en gelukkig was er thuis voldoende ruimte, waardoor ze het dier met veel plezier overnam. Maar wat kun je nou eigenlijk met een shetlander? Via vrienden kwam ze toen in aanraking met het mennen. Vanaf haar 7e reed ze paard op de manege, maar mennen was iets wat haar eigenlijk wel heel erg lag én wat je ook met een shetlander kunt doen.
Nicole startte op een houten wagentje. Inmiddels is die nu vervangen door een meer solide wagentje. Dat maakt het allemaal een stuk leuker en comfortabeler tijdens het rijden van lange afstanden. Vorig jaar maakte Nicole een lange trektocht van 4 dagen met haar shetlander en dit beviel haar enorm. Ze hoopt dit soort trektochten nog veel vaker te gaan doen in de toekomst. In de toekomst hoopt ze altijd bezig te blijven met haar hobby & mee te doen aan evenementen.
Verder heeft ze met haar vriend nu een heerlijk huisje in Fort, waar ze enorm gelukkig is en graag blijft wonen. Er zijn minder faciliteiten, maar dat ziet Nicole niet als een probleem. De vrijheid, de ruimte en de omgeving trekt haar aan. Nicole: “Ik kan hier alle kanten op met de shetlander en maak zo een prachtig rondje”
Voor Nicole is het mennen een hobby, maar ze kent ook mensen die ‘serieuze’ wedstrijden rijden. Soms krijgt Nicole commentaar: ‘het is zielig voor de shetlander’. Dit is zeker niet zo, geeft ze aan. Ze wil juist daarom ook laten zien dat een shetlander net zo sterk is als een paard. Een shetlander is alleen minder snel. Door de techniek heeft het dier ook geen last op zijn rug.
Het is belangrijk dat de shetlander geen blessure krijgt. Daar moet Nicole voor zorgen door haar gewicht op het karretje goed te verdelen. Alle touwen en clips op de juiste manier te monteren. Het allerbelangrijkste is het op de juiste manier aanleren. Bijvoorbeeld het remmen kan door druk te geven op de billen, maar tijdens het aanleren kan de shetlander denken: ‘ik wil harder rennen’.. Dit heeft Nicole haar shetlander aangeleerd en dat ging stap voor stap.
“Ben jij dat meisje van het bmx’en?” krijgt Manon Veenstra wel vaker te horen wanneer ze thuis in Kerkenveld aan het sporten is. Ja dat is Manon! “De zijwieltjes waren nog maar net van de fiets, toen Manon al op een bmx-fiets zat. Op haar 6e stond ze al op het WK in Nederland en een jaar later op het WK in Parijs stond ze met een tweede plaats op het podium. Toen begon “de gekkigheid” aldus vader Veenstra.
De meeste topsporters beginnen jong, maar Manon begon écht op een hele jonge leeftijd al. Haar broer deed vroeger aan motorcross, maar maakte de switch naar fietscross. Hij ging trainen in Dedemsvaart, waardoor moeder hem altijd bracht en haalde. Manon ging op 3-jarige leeftijd al mee en ze werd verliefd op de sport. Haar moeder vond het een sport voor jongens, maar Manon zette door.
Manon: “De sport fietscross wordt wel steeds meer gedaan, maar op hoog niveau in Nederland veel minder. Door mijn doorzettingsvermogen en prestatiedrang kwam ik al snel op een hoger niveau terecht. Het WK van de fietscross vond dat jaar in Nederland plaats, waardoor ik geen blokkade zag om gewoon mee te doen."
Manon werd 4e in haar categorie, waardoor ze het jaar erop ook mee mocht doen met het WK in Parijs. Het WK van de fietscross vindt namelijk, in tegenstelling tot andere sporten, elk jaar plaats. “Parijs was ook nog wel te reizen dachten we”, aldus vader. Hier belandde Manon op het podium met een 2e prijs & vanaf dat jaar ging Manon de hele wereld over.
“Wanneer je op een mooie plek bent geëindigd op het WK, kom je in aanmerking voor de Nederlandse selectiegroep na je 18e. Dan gaan er al veel meer deuren open om betere trainingen te volgen. In de topsport moet je ook maar net geluk hebben om in een goede trainingsgroep met passende coaches te belanden.” vertelt Manon. “In Nederland vond ik niet wat ik zocht. Vastberaden om mijn droom waar te maken, ben ik gewoon de wereld rond gaan bellen. Ik denk dat ik wel een stuk of 10 coaches vanuit verschillende landen heb gesproken, maar met Matt in Nieuw-Zeeland had ik meteen het gevoel dat we op dezelfde golflengte zaten kwa training en visie.”
Een wedstrijdbaan op het WK bestaat een baan rijden van 400 meter die is opgebouwd uit 4 rechte stukken van 100 meter, onderbroken door bochten. Elk stuk heeft verschillende hoogte en hoeveelheid heuvels, waardoor je verschillende technieken moet beheersen. De afstanden zijn ook groter tussen de heuvels, waardoor je grote afstanden moet springen. Je moet bij bmx dus wel écht durven.
Manon zit niet zo vaak stil. Ze traint eigenlijk de hele week in Kampen en af en toe in Arnhem. Zondag is eigenlijk haar rustdag, maar deze dag wordt vaak weer gevuld met een bijbaan als hulp op de IC in het ziekenhuis. En tussendoor studeert Manon ook nog psychologie op de open universiteit.
Manon: “Ik was altijd al gefascineerd door het gedrag van mensen en mentale ziektes, maar ik zag ook in hoe deze studie mij persoonlijk het een en ander kan leren & mijn eigen mentale gezondheid binnen mijn BMX-carrière kan versterken. De open universiteit lang voor de hand, omdat ik soms wel 6 maanden in Nieuw-Zeeland ben om te trainen. Ik kan mijn studie nu op mijn eigen momenten inplannen."
Wel mis ik soms het sociale aspect van studeren. Wanneer ik vriendinnen spreek uit Kerkenveld die in Groningen studeren, hebben zij zo’n ander sociaal leven dan dat ik heb. Wanneer vriendinnen thuis zijn in het weekend spreken we echt af, terwijl je op kamers misschien wel elke dag met vrienden samen eet of even samen gaat studeren. Toch heb ik het allemaal over voor de sport, want ik reis de hele wereld over!”
“Ik wil in ieder geval nog alles uit mijn sportcarrière halen, dus tot mijn 30e zal ik nog wel op de bmx zitten. Mijn droom is natuurlijk de Olympische Spelen! Ik ben al meerdere keren op de 2e plek belandt op een WK, dus een eerste plek op het WK staat ook zeker nog op mijn lijstje!”
“Door de crisis ben ik nu al een hele lange periode thuis in Kerkenveld, omdat Nieuw-Zeeland gewoon nog op slot zit. Momenteel traint ze in Frankrijk, als een soort vervanging voor Nieuw zeeland. Ik wil graag nog meer van de wereld zien. Niet dat ik Kerkenveld niet mooi vind hoor”, grapt ze. “Hier is ook heel veel ruimte en heb ik mijn familie en vrienden wonen, dus het is altijd weer een fijne thuishaven.”
Als je bij Rick in Kerkenveld het erf op rijdt, zie je tussen de koeienstallen van zijn ouders ook een vrij nieuwe stal staan: Stal Logtenberg. Eigenlijk wilde Rick melkveehouder worden, maar hij verloor zich in de paardensport. Hij begon zo zijn eigen Stal, waar hij jonge paarden traint, zadelmak maakt en opleidt. “Eigenlijk is het een uit de hand gelopen hobby.”
Het begon allemaal doordat zijn zus ging paardrijden. Veel jongens kozen voor voetbal, maar Rick leek dat paardrijden wel wat. Op zesjarige leeftijd ging hij voor het eerst naar de manege. Zijn zus stopte na een aantal jaar met paardrijden, maar Rick ging door. Hij besloot om na zijn studie veehouderij de opleiding paardensport te gaan volgen.
Door het grote erf van zijn ouders had Rick alle ruimte om helemaal voor de paardensport te gaan. Hij begon met een kleine paardenbak in het weiland voor de boerderij, maar in 2018 begon de bouw van zijn eigen grote stal: Stal Logtenberg. “Vaak hoor je dat families al generaties lang in de paardensport zitten, waardoor je al enigszins in de paardenwereld zit. Mijn ouders hadden niets met paarden, dus alles heb ik zelf moeten ontdekken en opbouwen. Toen ik ongeveer 10 jaar was kreeg ik mijn eerste pony van mijn ouders, maar zij zagen niet echt de noodzaak om een hoofdprijs te betalen voor zo’n pony. De paardensport is zeker een dure sport, dus ik begreep dat volledig. De pony die ik kreeg was nog heel erg onervaren net als ik op het gebied van trainen, maar achteraf is dit eigenlijk heel goed geweest. Hierdoor is het allemaal begonnen en kreeg ik langzaamaan het trainen van paarden onder de knie. Ik kon hierin een eigen weg vinden en moest gewoon alles-op-alles zetten om vanuit niets is op te bouwen. Via via kreeg ik steeds vaker de vraag of ik ook paarden voor anderen wilde trainen. Op zestienjarige leeftijd begon ik toen Stal Logtenberg.”
Rick traint in zijn stal paarden in alle soorten en maten: "Je kijkt per training wat het paard nodig heeft, want geen een paard is hetzelfde. Je moet ze allemaal anders benaderen. Ik heb nu 12 jonge paarden op stal staan en elk paard krijgt een eigen trainingsschema. Dat maakt het werk ook zo afwisselend.”
Naast het trainen van andermans paarden, rijdt Rick ook zelf concours en wedstrijden. Het liefste springt hij: “Met dressuur heb ik niet zoveel. Dat is echt een jurysport en met springen is je prestatie heel duidelijk. Je haalt de sprong of niet, dus je weet meteen of je het goed hebt gedaan. Ook vind ik springen een mooiere uitdaging. Op concoursen kom ik zo nu en dan ook paarden tegen die ik zo’n 2 jaar geleden heb opgeleid. Dat is wel heel mooi om te zien.
Rick is opgegroeid op de boerderij in Kerkenveld en heeft die rust en ruimte altijd prettig gevonden.”Kerkenveld is redelijk klein, waardoor je vaak in andere dorpen naar vrienden of feesten gaat. Dat je ‘s nachts nog weer helemaal terug moet fietsen naar huis, is de andere kant van het plattelandsleven.” Toch weegt dit, wat Rick betreft, op tegen alle mogelijkheden en ruimte die het platteland biedt voor o.a. zijn bedrijf. Samen met zijn vriendin woont hij nu wat verderop in de straat in een mantelzorgwoning bij zijn grootouders op het erf. Hierdoor woont hij dicht bij zijn stal en familie. “Ik hoop dat er ergens in de toekomst nog een huisje vrijkomt in de straat, zodat we in Kerkenveld vlakbij de stal kunnen wonen.”
Misschien heb je haar wel eens gespot zonder dat je het doorhad, want Dana duikt zo nu en dan in de rol van een ander karakter. Zo kon je haar hebben gezien in het stuk van Mina Koes in De Wolden als… het levende standbeeld. Dana ontdekte haar passie voor theater en muziek en droomt ervan om ooit in haar favoriete musical ‘Belle en het beest’ te spelen.
Dana Mensink is opgegroeid in Linde in een prachtig huis met een serre, die uitkijkt op hun eigen tuin, weiland met pony’s en de velden. “Ja dit is wel genieten,” voegt Dana toe. “Hier loop ik het huis uit en ben ik meteen in de natuur. Het is lekker om tussen alle drukte even een rondje met de hond te wandelen” Naast haar HAVO opleiding, spendeert ze bijna alle vrije uurtjes aan theater en muziek.
Met muziek was Dana altijd al bezig. Ze speelde van jongs af aan piano en zong. Een vriend nam haar eens mee naar de Kleintje Kunstkring, de jongerengroep van muziektheater VAKK in Dedemsvaart. Hier speelt Dana nog steeds en kreeg ze net na ons interview te horen dat ze voor de hoofdrol is uitgekozen voor het nieuwe musical ‘Peter Pan’.
Één van haar eerste rolletjes was in het stuk van Ciske de Rat, waar ze prachtige kleding mocht dragen, schoenen poetste en in de schoolbankjes zong. “Ja, je droomt natuurlijk altijd wel van een hoofdrol, maar lange tijd had ik hier nog niet echt gedacht dat het realiteit zou worden. Hoe hard je ook repeteert of hoe goed je ook bent, soms pas je kwa uiterlijk of leeftijd niet bij de rol. De theaterwereld is soms hard, maar als regisseur wil je gewoon de passende karakters hebben en een goed theaterstuk neerzetten.”
“Voor een voorstelling moeten we heel veel repeteren en vaak draaien we de uiteindelijke voorstelling wel een paar avonden achter elkaar. Naast school is dit soms wel veel, maar de energie die ik uit theater haal is het helemaal waard. Het is echt puur genieten! Ik denk dat je daar ook wel sterk van wordt en je zo goed wordt voorbereid voor de theaterwereld.”
“Het mooie aan theater vind ik vooral dat je een verhaal aan mensen kunt vertellen en om de reacties van mensen te zien. Je kunt mensen door ze mee te nemen in het verhaal even in een andere wereld brengen. Als acteur duik je zelf ook helemaal in een karakter, waardoor je je helemaal in kunt leven. Dat maakt het zo gaaf. Als Dana zou ik niet zo snel zingen in het openbaar, maar wanneer ik een karakter ben, durf ik alles. Het is zo’n beleving en ervaring, waar je met de hele groep heel hard naartoe hebt gewerkt. De theatergroep voelt dan bijna als een familie.”
“Een van de mooiste momenten bij een uitvoering is het moment dat de show begint. Bij Oliver stonden we (de kinderen) al klaar in de rij waarin we moesten oplopen. Het moment dat dan de voorstelling begon, sloot ik nog even mijn ogen en ademde ik een paar keer rustig. Ondertussen hoorde ik al de eerste klanken van de muziek waarop we op moesten. Ik opende mijn ogen en gingen we het toneel op. Dit blijft een prachtig moment!
In Dedemsvaart speelt ze theater, maar in haar woonplaats Linde voelt ze wel meer een verbinding met de buurt. “Van jongs af aan kennen veel buren elkaar al, maar ook nieuwe buren worden meteen bij de buurt-bbq betrokken. Via mijn buurvrouw ben ik ook benaderd om mee te doen bij Mina Koes, omdat zij al jaren her en der levend standbeeld speelt.
Vaak moet ik vanuit Linde lang reizen om naar audities of theatervoorstellingen te gaan. Nu repeteerden we in de theaterschuur in Linde zelf! Het theaterstuk werd op verschillende buitenlocaties in De Wolden opgevoerd. Dat maakte dit theaterstuk ook uniek. Het platteland in De Wolden biedt veel ruimte en mooie theaterlocaties. We speelden om-en-om het levend standbeeld tijdens een voorstelling.
“Als levend standbeeld dagen mensen je echt uit om te kijken of je wel of niet knippert. Anderen vergeten juist helemaal dat je toch een écht persoon bent. Geweldig die reacties van mensen.” aldus Dana. “Het spelen in musicals is echt mijn grootste passie en ik hoop dat ik hier later mijn beroep van kan maken.”
Een camera, paarden en een mooi landschap. Dan kan Maaike’s dag bijna niet meer stuk. Maaike is opgegroeid in Linde, waar je rondom haar huis bijna niets anders ziet dan weilanden en natuur. Haar interesse ligt dan ook bij landschapsfotografie. “Met fotografie kun je de mooiste momenten voor altijd vastleggen.”
“Als kind was ik al helemaal verknocht aan de wegwerpcamera. Op vakantie schoot ik het rolletje zo vol, maar ook thuis in Linde. Daar begon het allemaal mee. Ik mocht daarna foto’s maken op de camera van mijn ouders en schoot per dag soms zo’n 100/200 foto’s van de natuur, paarden, landschappen en onze omgeving. De natuur inspireert mij namelijk heel erg. Ik heb altijd in Linde gewoond met een achtertuin die uitkijkt op weilanden en de bak met mijn paarden.
Samen met mijn moeder beheer ik ‘Mijn Landschap ID’, waar ik helemaal in mijn rol als fotograaf ben. Ik maak namelijk foto’s, sfeerbeelden & moodboards om mensen te inspireren met het landschap om hen heen. Met zo’n moodboard kunnen mensen vervolgens naar de gemeente stappen. Wanneer mensen een huis, schuur of aanbouw in het buitengebied willen plaatsen, proberen we met mijn landschapid mensen een handje op weg te helpen. Hoe kun je iets bouwen dat één is met de omgeving?
De natuur is zo mooi en puur dat je eigenlijk nooit uitgekeken bent. Naast landschapsfotografie maak ik ook foto’s van mensen op bruiloften, feesten of andere activiteiten.”
"Wat ik zo mooi vind aan fotografie is dat iedereen iets anders kan zien in een foto. Daarnaast kunnen foto’s voor mensen heel dierbaar zijn, vanwege momenten die je altijd terug kunt bekijken."
“Door mijn grote liefde voor fotografie & vormgeving, ben ik begonnen aan de opleiding ‘mediavormgeving bij Landstede in Zwolle. Ik richt me binnen deze opleiding op vormgeving, fotografie en film. Fotografie kan écht een sfeer laten zien, maar film eigenlijk nog meer. Zo loop ik nu stage bij het mediacentrum op Windesheim, waar ik o.a. docenten help om filmpjes te maken om te gebruiken in het onderwijs. “Hoe breng je de stof kort en krachtig over aan leerlingen & waardoor houd je de concentratie vast?” Ik help meedenken over hoe je de leerstof door middel van filmpjes aan leerlingen over kunt brengen. Dit vind ik eigenlijk ook het allerleukste aan fotografie & film. Je verdiept je eigenlijk steeds in een totaal ander onderwerp.
Mijn grootste droom? Is om part-time met media bezig te zijn & part-time paarden te trainen. Wanneer ik een dag achter de laptop heb gezeten, heb ik al snel rugklachten vanwege het ongeluk dat ik heb gehad. Van jongs af aan rijd ik thuis paard en ben ik op een gegeven moment ook andermans paarden gaan trainen. Tijdens het trainen van een paard ging het mis. Het paard viel boven op mij, waardoor ik een dubbele bekkenbreuk opliep. Ik moest geopereerd worden en helemaal opnieuw leren lopen en bewegen.
Dit zette mijn leven wel even op z’n kop, maar het zette mij ook aan het denken.
Ik gaf het paard namelijk niet de schuld, want waarschijnlijk zat er meer achter. Ik ken de geschiedenis niet van het paard, maar het triggerde mij. Paarden zijn uit zichzelf geen agressieve beesten, maar het is net hoe het paard zich voelt. Op welke manier je een paard opvoedt, is heel bepalend voor de reactie. Wanneer je rust en vertrouwen wint bij het paard, zal het paard heel anders reageren. Ik zou na het afronden van de opleiding mediavormgeving daarom willen beginnen met de paardenopleiding op de Freestyle academy bij Emiel Voest. Je bent op deze opleiding meer bezig met de natuurlijke houding van het paard en het beleren daarvan. Je kijkt naar het probleemgedrag en maakt aan de hand daarvan een trainingsplan voor het paard.”
